Een hand rijkt over je schouder en drukt op de startknop.
En dan begint het, traag
Je vertrekt in een steady tempo, je ademhaling gelijkmatig en je hartslag regelmatig. Maar dan drijven ze de snelheid op en je merkt de verandering.
Je hart begint harder te slaan, als een hamer die tegen de binnenkant van je borst bonkt. De slagfrequentie neemt toe, elke hartslag klinkt luid in je oren, bijna overweldigend. Het voelt alsof je hart uit je borstkas wil ontsnappen, elke klop harder en sneller dan de vorige.
En de verhogen ze de helling, het wordt steiler
Je ademhaling wordt sneller, korter, en minder gecontroleerd. In het begin haal je nog diep adem, maar al snel wordt elke ademteug oppervlakkiger. Je longen voelen als twee blaasbalgen die op volle toeren draaien, worstelend om genoeg lucht binnen te krijgen. De lucht die je inademt voelt niet meer verfrissend aan, maar eerder zwaar en dicht, alsof de zuurstof niet voldoende is om aan de eisen van je lichaam te voldoen.
Een snelle blik opzij onthult een persoon die geconcentreerd naar een scherm staarde, waarop lijnen en cijfers dansten. Wat waren die cijfers?
En steeds sneller gaat het
Eerst beginnen je spieren gewoon te trillen, een subtiel teken van vermoeidheid. Maar al snel verandert dit in een brandend gevoel, alsof er vuur in je benen is ontstoken. Het universum daagt je uit, elke stap wordt zwaarder, je spieren voelen aan als lood. Het branden verspreidt zich naar je benen, je borst, je hele lijf. Het is alsof een onzichtbare kracht je probeert tegen te houden, elke beweging een gevecht tegen de zwaartekracht.
En nóg sneller
Het zweet gutst van je voorhoofd, stroomt langs je slapen en druppelt op de grond. Het kleeft je shirt aan je rug en je voelt hoe langs langs je schouderbladen naar beneden sijpelt. Je gezicht is rood en heet, je ogen branden van de inspanning.
En ze blijven de snelheid verhogen
Je ademhaling komt nu in stotende teugen, elke hap lucht voelt onvoldoende. Het is alsof je door een rietje ademt, de lucht is er, maar je kunt er niet genoeg van krijgen. Je longen protesteren, pijnscheuten verspreiden zich door je borstkas bij elke ademteug.
Dan komt de onvermijdelijke verzuring. Je benen voelen als beton, elke stap is een marteling. De pijn verspreidt zich als een giftige stroom door je lichaam. Stekende pijn in je zij, je spieren schreeuwen om genade. Je voelt de steken in je zij, een brandende pijn die elke ademteug pijnlijk maakt. Je hartslag is nu zo snel dat je het nauwelijks kunt bijhouden, als een razende trommel die je ritme verstoort.
Je voelt dat je je grens bereikt, er overheen gaat, je lichaam schreeuwt om te stoppen, maar je wordt gedwongen om verder te gaan, steeds sneller, nóg sneller. Je hoofd tolt, je zicht wordt wazig, zwarte vlekken dansen voor je ogen. Het voelt alsof je elk moment kunt instorten, maar iets diep in je drijft je verder. Elke stap een overwinning op je eigen grenzen, elke ademteug een gevecht om door te gaan.
De pijn in je borst en benen wordt ondraaglijk. En dan, als je denkt dat je niet verder kan, neen, je weet zeker dat je niet verder kunt , dan komt het verlossende woord: "STOP."
Je stopt abrupt, je ademhaling schokkend en hevig. Je zakt door je knieën, zwaar steunend op de geleidingen van de loopband, je benen voelen aan als rubber, terwijl je voorover buigt om adem te halen. Langzaam, heel langzaam, begint je hartslag te vertragen. Je ademhaling wordt dieper, je longen vullen zich weer normaal.
De pijn ebt weg, het branden in je spieren vermindert. De mist in je hoofd begon op te klaren. De kamer om je heen komt weer in focus. Het scherm toont je hartslag , langzaam dalend naar een rustiger ritme. Het apparaat aan de muur, de defibrillator, hangt onaangeroerd.
En de stem, nu zachter en geruststellend, zei: "Je hebt het goed gedaan, Willy. Je inspanningstest is voorbij. Alles ziet er goed uit."
Nou , das dus weer een heel verhaal om te zeggen dat Mr Willy naar de cardioloog was geweest . De laatste weken had ie heel regelmatig last van hartkloppingen, en daar wordt een mens ongerust van. Al kopzorgen genoeg met die kkk
En na de gewone vooronderzoeken , waaruit dus al bleek dat Mr Willy's hart in perfecte conditie was en er dus geen kans was dat ie ergens halverwege ergens zou doodvallen, kwam dan die inspanningstest.
En die was loodzwaar. Niet gewoon wat fietsen, waar ze dan stelselmatig de weerstand wat verhoogden.
Neen , het was dus op de loopband en die monitoring ging heel wat verder dan gewoon wat elektrodes op je lijf.
Je kreeg een mondmasker op, als controle op je zuurstofverbruik , en om de minuut werd je geprikt voor bloedcontrole op melkzuur.
En nu moet Mr Willy nog een dag of drie met wat elektrodes op zijn lijf rondlopen, minstens 1 of twee keer gaan joggen ( heeft ie trouwens gisteravond al gedaan) en dan , volgende week, de besluitvorming.
Maar wat nu al zeker is , is, dat volgens de cardioloog, dat conditieverlies waar Mr Willy zo ongelukkig voor is, niet noodzakelijk gerelateerd is aan die hormoontherapie. Volgens hem zijn er andere oorzaken , maar dat moet verder onderzocht worden.
Nou, of dat dát nu goed nieuws is, valt nog af te wachten. Misschien komt ie wel van de regen in de drup. Maar toch, stilletjes is er hoop dat .....
Wordt vervolgd