Hier is de tekst uit de afbeelding:
Schapulier
Mijn kinderen bekeken mij sprakeloos, alsof ik een prehistorische vondst was, die langzaam uit zijn eigen verleden bloot kwam en duidelijke, maar onwaarschijnlijke vormen aannam. Ik zag dat ze moeite hadden om mij te geloven.
“Bij Broeder Leontinus leerden wij schrijven met een lei en een griffel,” had ik gezegd.
Ze bekeken mij ongelovig. “Toch geen lei en een griffel gelijk wij in het Schoolmuseum gezien hebben?”
“Jawel, gelijk in het Schoolmuseum.”
Ze bekeken me nog eens, en dan mekaar. Ik hoorde ze binnensmonds denken: jarenlang zijn wij in dit gezin gelukkig geweest met een tolerante, niet zo onverstandige vader, maar nu begint hij door te trappen. Waarschijnlijk maakt hij te veel kalk, allicht zijn zijn hersens beschadigd en denkt hij dat hij in de middeleeuwen leeft, dat hij het jongste kind is uit een gezin van een achterlijke Vlaamse Primitieve. Straks vertelt hij ons ook nog dat zijn grootvader een holemens was, die zich nog in beestevellen hulde. Misschien moesten ze me binnenkort wel interneren, want sommige gevallen waren gevaarlijk, werd al eens verteld.
“Een lei en een griffel,” herhaalde ik met een zeker welbehagen. “En er was een gaatje in de houten lijst van de lei en daaraan hing een koordje met een sponsje om de lei af te vegen. Daar spuwden wij eens op om het nat te maken, en na een tijdje stonk het geweldig. En onze pen veegden we af aan pennelapjes: allemaal kleine aan mekaar genaaide lapjes, precies gelijk een schapulier.”
“Een schapulier?”
Ze dachten weer dat ik een nieuwe lichte trombose gedaan had en me andermaal van tijdrekening vergiste. Want wat een schapulier was, wisten ze ook niet. Ze hadden zelfs het woord nooit gehoord.
En ik maar uitleggen tegen alle ongeloof in. Weer bekeken ze mij als één van de eerste christenen uit de Catacomben.
Ze geloofden er evenveel van als van die lei en die griffel.
“Die stak in zo’n metalen buisje,” zei ik nog, “en wij maakten er de negenproef mee, op alle vermenigvuldigingen en delingen. En we veegden dat dan uit met een sponsje, en dat stonk dus. Maar in die tijd werden er nog geen milieu-effectenrapporten (MER’ten) gemaakt. Er waren nog geen groene jongens en meisjes, er was namelijk nog ander groen genoeg. Een lei en een griffel!”
Voor iemand die de hele dag met een laser-printer werkt, of een gesofistikeerde kogelpen, waarmee je zelfs de onvruchtbare dagen van de vruchtbare dagen van de mensapen op de Aleoeten kunt berekenen, voor zo iemand klinkt dat natuurlijk heel vreemd.
“Dat was dus in jouw goede oude tijd?” vroegen ze, want ze zagen uiteindelijk toch dat ik niet loog.
En ook dat mijn vrouw ijverig bevestigend zat te knikken en tenslotte ook tot volledige bekentenissen overging. Ook zij had op een lei geschreven met een griffel en haar sponsje stonk ook. En de negenproef...
Ik troostte hen met te zeggen dat zij later ook eens een goede oude tijd zouden hebben, maar dat ze nog even geduld moesten oefenen. Dan zouden ze op een dag aan tafel zitten en tegen hun kinderen zeggen: “Ik weet nog goed dat wij moesten schrijven met een laserprinter. Ik heb de eerste nog weten komen, dat was toen ik voor litotriptor studeerde.”
En dan zouden hun kinderen ook ongelovig kijken, misschien zelfs niet eens meer weten wat een litotriptor was, want het beroep van niersteenvergruizer was
Laat me weten of je hulp nodig hebt met het vervolg of een andere taak!
Hier is de tekst uit de afbeelding:
al lang verdwenen. Dat dateerde nog uit de oertijd van de geneeskunde.
“Alles verandert,” murmelde ik. “Alles. En ’t gaat enorm vlug.”
Ik nam mijn krant op en begon te lezen, terwijl mijn kinderen voor de teletekst gingen zitten.
Ik las over Gabriela Sabattini, die ergens gewonnen had. Gabriela Sabattini, de parel der pampa’s, stond er, nog lekker ouderwets.
Deed me denken aan Bahamontes, de arend van Toledo.
Allemaal middeleeuwen, dacht ik.
Ik voelde mij als een gerookte makreel, uit de tijd dat de diepvriezers nog niet waren uitgevonden.
Misschien dat ik maar best een applausvervanging aanvraag.
Laat me weten of je verdere hulp nodig hebt!