Hier is de tekst uit de afbeelding:
Wait until spring...
Ik heb het ieder jaar, ik weet dat het fout is, maar ik kan er ook niks aan doen, het is sterker dan mezelf: als de zon ook maar een half uur schijnt in februari, dan sta ik met een allelujagevoel te juichen dat het lente is. Terwijl er in de diepvries van de natuur nog pakken ongezouten winter zitten, die er voor Pasen nog allemaal door moeten.
Ik ben een voorjaarsmens. Als ik in reïncarnatie geloofde, dan kwam ik vast terug als een beest met een winterslaap, zo’n schildpad, die half september onderduikt, “dag, mensheid” zegt en die, voor de zekerheid, pas in mei weer uit haar beschutte werkplaats komt, want ‘slapen’ is ook een ‘werkwoord’.
De winter heeft ook zijn charmes, dat wel. Die avonden voor de televisie. In de keuken hoor je het koffiezetapparaat onbeleefd slurpen en er is één radiator in de huiskamer die ritselt van de warmte. En dan zo’n thriller op het scherm, met een smeerlap aan wie je duidelijk kunt zien dat hij dat is. Hij leidt een liederlijk en losbandig leven, heeft een sponsachtige vrouw, die hij natuurlijk drie keer per dag ontrouw is en hij staat ’s avonds in publieke telefooncellen hijgerig onbesproken en ongeschonden maagden op te bellen, die op hun appartement eenzaam op hun Alain Delon zitten te wachten met alleen maar een romantische schemerlamp aan.
En dan gaat onheilspellend de telefoon...
Even later waait er ergens een raam open, de maagd, met veel wit in haar ogen, schrikt op, en ziet de neteldoek van haar gordijnen huiveren in de wind. Een donkere schaduw glijdt over het parket. Het is ‘hem’, dat weet je zo. Het is het monster, het wrattenzwijn, dat al twaalf maagden vermoord heeft en ze met
Laat weten als ik je verder kan helpen!
Hier is de tekst uit de afbeelding:
een verroeste spekhaak in een muurkast opgehangen heeft.
Hij kijkt scheel, stinkt uit zijn mond en hij kwijlt als een incontinente sint-bernardshond die de pensioengerechtigde leeftijd heeft overschreden.
Ik kan daarvan genieten. Zo’n reutelende maagd, die wit wegtrekt van doodsangst. Maar toch is de lente mij liever. Dan hoeft de televisie ineens niet meer zo nodig. Want de televisie is toch maar plaatsvervangende vreugde.
Ik zit er dus nu al naar uit te kijken. Naar het moment dat ik weer tussen de mensen kan doorwaden naar de glazen vijver in het park, waarop eenden drijven met tien, twaalf gele donsballetjes van kuikens achter zich aan. De eekhoorntjes zijn helemaal terug. De lucht is zacht als een perzik. En zelfs de koeien met hun melancholische blik zijn pure poëzie. Je weet dan wel, dankzij de Boerenbond, dat zo’n gezonde, goed gevoede koe in één etmaal een volle kruiwagen mest schijt, maar in de lente kijk je daar heel anders tegenaan. Het voorjaar kleurt de wereld opnieuw in. De tressen van de gouden regen en van Anton van Wilderode maken het groen weer genietbaar.
Daar zit ik dus op te wachten. Amen.
Laat weten als ik je verder kan helpen!