Ballonnetje
Weten jullie wat een ‘pranotherapeut’ is? Nee? Ik wist het ook niet. Maar volgens het artikel in de krant moeten het magiers, heksen, gebedsgenezers, wonderdoeners en andere oplichters zijn. Dat soort! Mensen die af en toe zo’n stralende energie-aura rond hun hoofd krijgen, gelijk de heiligen vroeger. Die werden ook altijd afgebeeld met zo’n verlichte pannenkoek achter hun kruin. Ik heb daar nooit veel geloof aan gehecht. Ook niet aan de huilende Madonna’s, met hun tranen van bloed. En beeldjes, die melk drinken.
In Italië, in Macerata, is net een wetenschappelijke tentoonstelling geweest, waar al die ballonnetjes netjes werden doorgeprikt en waar de foefjes werden uitgelegd.
Zelfs het bloed van de Heilige Januarius, patroon van Napels, moest eraan geloven. Spijtig voor de man, natuurlijk. Dagelijks kwamen er massa’s gelovigen bid- den om zijn bloed, dat in een ampul zit, vloeibaar te zien worden en dan “miraculo, miraculo!!!” te roepen. Op de expositie in Macerata werd een substantie ge- toond die precies dezelfde eigenschappen vertoonde als dat bloed.
Jammer! Toch voor de mensen die erin geloofden en die er achteraf, weer thuis, woeste verhalen over vertelden bij de suizende potkachel. Die zitten nu met een ranzige nasmaak. Want een mens kan een beetje mysterie best gebrui- ken, en als je dan verneemt dat heel die miraculeuze huppeldepup nep is, dan kom je daar toch wat geha-
vend uit met je geloof. Dan voel je je toch een beetje bekakt. Of niet? Maar goed, sinds de DNA-test bestaat, kunnen ze goed nagaan wie van de wonderdoeners het bloed heeft geleverd. Ik heb daar altijd mijn twijfels over gehad. Die Januarius is natuurlijk een heilige, dat is zijn goed recht en van mij mag het, maar dat vloeibaar worden van zijn bloed heb ik altijd maar een groezelig verhaal gevonden. Voor mij hoefde dat niet. Zijn heiligheid volstond. Ze moesten er achteraf niet nog eens geregeld de aan- dacht op vestigen door hun bloed te laten ontdooien. Mirakels, oké, geen probleem, maar geen trucjes.
Wij hebben trouwens even geleden zo’n popje van Sinterklaas gekregen, dat ook kon huilen en zelfs plas- sen. Maar daar stak wel een viertalige gebruiksaanwij- zing bij in de doos. Daarin stond waar het gaatje was om het water in te doen. En dát zeggen die ‘pranothe- rapeuten’ er nooit bij, dat houden ze stil. Het mirakel bestond er nu in dat dat popje niet ge- woon plaste, maar dat er een hoop ritselend schuim uit het daarvoor bestemde gaatje kwam. Niet dadelijk iets bovennatuurlijks, maar toch ongebruikelijk, en niet volgens het boekje. Achteraf bleek dat de kleindochter er bij gebrek aan water witte limonade ingegoten had. Vandaar. We hebben er toen even aan gedacht een bede- vaartsoord op te starten, maar dat brengt dan weer zo’n bekangenis mee, dat we het maar bij de idee gela- ten hebben. Een mens moet toch een béétje eerlijk blijven. Je gaat tenslotte ook niet naar de Chippendales om hun liedjes te horen.
--------
Zeg, weten jullie wat een pranotherapeut is? Nee? Ik ook niet, en da’s toch straf, want ik ben intussen zo vaak door de medische gehaktmolen gehaald dat zelfs mijn tumor zijn eigen huisarts heeft. Maar volgens de krant zijn het een soort fluisteraars-met-een-btw-nummer: heksen, gebedsgenezers, magnetiseurs, aura-uitblinkers – mensen die beweren dat ze je chakra’s kunnen ontstoppen zonder plopper. Alleen jammer dat ze zelf nooit in de wachtzaal van de oncoloog zitten.
Zeg, weten jullie wat een pranotherapeut is? Nee? Ik ook niet, en dat zegt al iets, want ik heb al wat alternatieve toverdozen opengetrokken in mijn kankercarrière. Maar volgens de krant zijn het een soort mengvormen van magnetiseurs, heksen, gebedsgenezers, lichttherapeuten en andere charlatans met een Instagramaccount. Mensen met een aura als een regenboogje boven hun kruin, gelijk heiligen op oude glasramen. Vroeger noemden we dat een aureool, tegenwoordig is dat een stralingsveld dat je 50 euro per sessie kost. Cash graag.
Ze krijgen zo’n stralende kring rond hun hoofd, zeggen ze. Gelijk de heiligen op glasramen, of gelijk ik na mijn derde bestralingskuur – maar bij mij was dat geen aura, dat was gewoon zonnebrand vanbinnenuit. En al dat zweverig gedoe, dat interesseert mij geen zier. Ik geloof ook niet in Madonna’s die bloed huilen, of beeldjes die melk drinken. Melk is trouwens niet goed voor je prostaat, zeggen ze, tenzij je het meteen uit plast. Wat ik in mijn geval letterlijk mag nemen.
In Macerata – dat ligt ergens tussen Rome en het hiernamaals – hebben ze een tentoonstelling gehouden waarin al die zogenaamde mirakels werden doorgeprikt. Tot zelfs het bloed van de Heilige Januarius eraan moest geloven. Dat zit al eeuwen in een ampul en wordt zogezegd vloeibaar op commando. Ja, mijn PSA-waarde ook, als je het lang genoeg aanstaart. Ze vonden daar in Italië een stofje dat exact hetzelfde deed. Wetenschap, heet dat. Valt moeilijk tegen te bidden, vrees ik.
Voor de gelovigen was dat een domper. Of nee, een ontdooiing. Want wat blijft er over van een geloof als blijkt dat het mirakel op een brouwsel uit de Lidl gebaseerd is? Dan zit je daar, bij je kachel, met je relikwie in de hand, en een nasmaak die nog wranger is dan de doorspoelsiroop na je coloscopie. Je voelt je bekakt, dat is het woord. Alsof je net met al je hoop op een alternatieve kuur gestort hebt, en je komt thuis met een doosje kristallen en een rekening zonder terugbetaling.
Ik heb het zelf meegemaakt, hoor. Niet met een heilige, maar met een Sinterklaaspop van de kleindochter. Die kon huilen én plassen, maar dan écht. Alleen… hij plaste geen water, hij schuimde. Bleek dat ze er witte limonade in gegoten had. Het was even schrikken, want ik dacht eerst aan spontane vergoddelijking. We overwogen een bedevaartsoord in de logeerkamer – “Onze Lieve Heer van de Plaswolk” – maar dan bedachten we ons: met mijn conditie moet ik al rusten na het tandenpoetsen, laat staan dat ik de hosties moet aanreiken.
Je moet een beetje eerlijk blijven, zelfs met kanker. Of misschien juist met kanker. Er zijn al genoeg mensen die hun hoop verkopen aan ballonnetjes. Ik hou het liever bij prikjes met naalden. Werkt niet altijd, maar daar staat tenminste een lotgenotengroep achter. Bij die pranotherapeuten krijg je alleen een wierookstaafje en een rekening van €80 zonder factuur. En als je dan vraagt waar het gaatje zit om het wonderwater in te gieten, kijken ze je aan alsof jij de zieke bent.
Nou ja. Je gaat tenslotte ook niet naar de Chippendales om hun liedjes te horen. Of naar de dokter om gerustgesteld te worden.
-------
Zeg, weten jullie wat een pranotherapeut is? Nee? Ik ook niet, en dat zegt al iets, want ik heb al wat alternatieve toverdozen opengetrokken in mijn kankercarrière. Maar volgens de krant zijn het een soort mengvormen van magnetiseurs, heksen, gebedsgenezers, lichttherapeuten en andere charlatans met een Instagramaccount. Mensen met een aura als een regenboogje boven hun kruin, gelijk heiligen op oude glasramen. Vroeger noemden we dat een aureool, tegenwoordig is dat een stralingsveld dat je 50 euro per sessie kost. Cash graag.
Ik geloof daar niet in, nooit gedaan. Ook niet in bloedhuilende Madonna’s of heiligenbloed dat spontaan begint te smelten, zoals dat van de Heilige Januarius in Napels. Die zat blijkbaar al eeuwen met een ampul bloed te wachten op zijn moment van glorie. “Miraculo, miraculo!”, riepen de pelgrims als het goedje weer vloeibaar werd. Maar onlangs hebben ze in Italië, in Macerata – klinkt exotisch, maar is gewoon een soort Turnhout met marmer – een tentoonstelling georganiseerd waar ze al die mirakels netjes hebben doorgeprikt. Letterlijk.
Zelfs Januarius moest eraan geloven. Bleek dat zijn bloed net dezelfde eigenschappen had als een of ander huis-tuin-en-keukenmiddel. Vloeibaar worden bij bepaalde temperaturen en schudden… tja, ik zou daar ook niet voor naar Napels trekken. Een goeie bouillon doet dat ook. Maar bon, voor de mensen die hun geloof eraan opgehangen hadden, was het wel even slikken. Het geloof, dat is net als een chemo: het moet kracht geven, maar soms krijg je er diarree van. En dan moet je hopen dat het alleen figuurlijk is.
Zelf heb ik trouwens ooit ook een mirakelpop gekregen. Van de kleindochter. Een Sinterklaaspop die kon huilen én plassen. Gelijk ik vroeger op consultatie bij de oncoloog: veel vochtverlies en geen controle meer over waar het naartoe ging. Alleen… die pop produceerde geen water, maar schuim. Wit schuim. Bleek achteraf dat ze er geen water had ingedaan, maar witte limonade. Resultaat: een schuimende plaswolk uit het daartoe bestemde gaatje. Ik dacht nog even: als dát geen wonder is, dan weet ik het ook niet meer. Bedevaartsoord? Ja, we hebben het overwogen. Maar ik zag het al voor mij: kankerpatiënten op blote knieën rond een Sinterklaaspop die ruikt naar Fanta citroen. Het leek me een brug te ver.
Een mens moet eerlijk blijven. Zelfs met kanker. Ik ben voor alles open, hoor – zolang er een bijsluiter bij zit. Maar mirakels zonder handleiding? Nee dank u. Je gaat tenslotte ook niet naar de Chippendales om naar hun liedjes te luisteren.