Het idee om te sterven stoorde me nooit. Ik had alleen bezwaar tegen wat er allemaal bij het sterven kwam kijken. Sterven was ongezond en rommelig. Daarna zou je ergens in het hiernamaals moeten leven zonder lichaam, wat ongemakkelijk moest zijn. Hoe zou je überhaupt iets oppakken zonder werkende handen en voeten?
Ja, ik weet het. In de film Ghost loopt Patrick Swayze een dakloze man tegen het lijf in een metrowagon die hem leert hoe hij dingen kan rondgooien met behulp van emotionele energie. Maar hoe kon ik er zeker van zijn dat mij dat zou overkomen? Je kunt nooit een dakloze geest vinden als je er een nodig hebt.
Misschien zou ik hier helemaal niet blijven hangen. Misschien zou ik via de achterdeur de hemel in kunnen glippen of (God verhoede) naar de andere plek worden geduwd, waar ik me voorstelde dat ik de hitte en het geluid van doedelzakken tot in de eeuwigheid zou moeten verdragen.
Als je geluk had, werd je afgedankte lichaam in een doos gestopt en begraven, waar niemand er ooit nog naar hoefde te kijken. Dit was belangrijk, want de dood verwoestte je uiterlijk. Ik was erg trots op mijn uiterlijk en deed nooit mijn voordeur open zonder perfect haar en make-up. Het idee dat mensen me op mijn best zouden kunnen zien, bezorgde me kippenvel.
Toen ik jonger was, dacht ik nooit veel na over de dood, maar ik was net 70 geworden. De dood was dichterbij dan ooit en elke dag kroop hij dichterbij. Mijn familieleden en vrienden daalden in steeds grotere aantallen af naar het hiernamaals. Op een dag zou ik aan de beurt zijn.
Hoe meer ik erover nadacht, hoe wanhopiger ik werd om een manier te vinden om niet te hoeven sterven.
Op een zomermiddag zat ik op een bankje in een klein parkje vlak bij mijn huis, nietsdoend en denkend aan de dood. Ik had een tijdschrift gekocht bij een kiosk en ik sloeg het open om te kijken of ik er iets interessants in kon lezen. Mijn oog viel op een advertentie voor een persoonlijke geest die wensen kon vervullen. Ik pakte mijn iPhone, belde hun 800-nummer en maakte een afspraak.
De volgende dag zat ik op de bank in mijn woonkamer te wachten tot een djinn genaamd Ernie zou verschijnen. Precies om 14:00 uur schrok ik van een paarse rookwolk die van de vloer opsteeg en een zuil vormde. De rook loste op en in plaats daarvan stond een jonge, gespierde, donkerharige, zeer knappe man in een strakke spijkerbroek en een "I Love Dubai"-T-shirt.
“Hallo,” zei de verschijning. “Bent u mevrouw Eunice?”
"Ja," zei ik, nadat ik mijn mond had kunnen sluiten.
“Fijn om je te ontmoeten. Ik ben Ernie, jouw djinn voor vandaag.”
"Ik dacht dat je bij mij aan zou bellen," zei ik.
“Oh, nou … Sorry. Ik maak mijn eerste entree liever via de vloer. Dan weet je dat ik een echte djinn ben en geen eikel. Hé, je hebt hier een leuke plek.”
“Dank u wel,” zei ik. “Ga zitten. Wilt u koffie of frisdrank?”
“Als je al koffie hebt gezet, is het goed. Ik neem het zwart.”
Ik ging naar de keuken en haalde twee mokken koffie. Ernie ging in mijn relaxfauteuil zitten en duwde hem twee keer heen en weer voordat hij eindelijk op een comfortabele hoogte zat. Ik gaf hem zijn koffie en hij pakte hem van me aan.
"Dankjewel," zei hij. "Ik was de hele ochtend bezig met het vervullen van wensen, en ik heb geen kans gehad om koffie te drinken. Ik ga zo aan de cafeïneontwenning." Hij nam een paar slokjes, glimlachte en zei: "Ah! Dit is goed!"
Een paar slokjes later zette hij zijn mok neer op een bijzettafeltje, bovenop een van mijn boeken, en zei: "Oké. Ik kom ter zake. We bieden elke nieuwe klant een speciale aanbieding. De eerste wens kost slechts $ 200. Daarna kosten wensen $ 300 per stuk, tenzij u een van onze pakketdeals neemt. Pakketdeals worden geleverd met een jaarabonnement op ons tijdschrift, Genies International. U kunt het tijdschrift en twee wensen krijgen voor $ 550 of het tijdschrift en drie wensen voor $ 800. Er zijn geen restituties en geen retouren, maar als een van ons de fout ingaat en u krijgt niet de wens die u wilde, of als het om een of andere reden zuur wordt, geven we u een gratis wens om het goed te maken."
"Nou, ik heb maar één wens," zei ik. "Ik wil onsterfelijk zijn."
"Je bedoelt dat je nooit wilt sterven?"
"Ja."
“Nou, dat is wel te doen, maar ik denk dat je beter voor een van onze pakketdeals kunt kiezen als je onsterfelijkheid wilt.”
"Waarom?" vroeg ik. "Is het niet gewoon één wens?"
"Technisch gezien wel. Maar nooit doodgaan brengt een probleem met zich mee. Je gaat namelijk nog steeds ouder worden. En als je nooit doodgaat, blijf je ouder worden en stop je nooit. Je wordt een verschrompelde, oude bende."
Daar had ik nog nooit over nagedacht.
"Nou, oké dan. Ik denk dat ik het aanbod van de twee wensen maar moet aannemen en jou ook om eeuwige jeugd moet vragen."
"Ja, ik kan het. Maar dat zal ook een probleem zijn, want iedereen om je heen zal ouder worden en jij niet. Mensen zullen achterdochtig worden. Waarom vraag je niet om eeuwige verjonging? Je zult ouder worden samen met je vrienden, maar nadat ze allemaal weg zijn, zul je verjongd worden."
Dat klonk niet zo goed als een eeuwige jeugd, maar het klonk wel een stuk veiliger.
"Oké. Laten we het doen," zei ik.
“Goed!” zei Ernie. “Ik ben over twee dagen terug met het contract. Nadat je het hebt getekend en mij het geld hebt gegeven voor Pakket №2, minus de speciale nieuwe klant, zal ik je wensen vervullen.”
“Dat klinkt goed voor mij.”
Ernie zette de stoel neer, stond op, pakte zijn mok koffie en dronk deze leeg.
“Nog één ding,” zei hij.
"Wat?"
“Probeer niet te sterven voordat ik terugkom.”
Hij verdween in een andere kolom paarse rook.