Mijmeringen in de Regen
Ik zit hier, voor het grote raam, terwijl de lucht zich vult met de belofte van regen. Ik kijk uit naar die druppels die als oude vrienden komen aanzetten. De regen brengt me rust, brengt me naar een plek diep in mijn gedachten waar ik alles kan loslaten. Regenachtige uren, regenachtige dagen—ze zijn het ritme van mijn ziel.
Er is geen muziek in de zon. De eeuwige helderheid, de constante gouden stralen, ze laten me koud. Er is niets voor mijn ziel te vinden in dat felle licht. Het is de regen die de wereld tot leven brengt, de glans op de trottoirs, het zachte, diffuse licht dat door de wolken breekt—daar ligt de ware schoonheid, daar vind ik mijn vrede.
Ik geloof dat niemand, niets, kan groeien onder een altijd blauwe hemel. Soms, denk ik, terwijl ik mijn handen om een warme kop thee vouw, is een beetje duisternis alles wat nodig is. Die sombere, vochtige, koude dagen, waarin de kou aan mijn botten kleeft en mijn schoenen doorweekt zijn—die momenten brengen me een vreemd soort vreugde. Het is in die kou dat ik me het meest levend voel, wanneer ik naar binnen moet keren om warmte en troost te vinden.
Maar die dagen waarop de wolken zich opstapelen zonder regen, drukken op me met hun alledaagse grijsheid. Ik voel me verstikt, alsof het leven wordt tegengehouden. Ik zoek de regen, verlang naar een vloed die me zal bevrijden, die me zal laten voelen dat ik leef.
Ik stel me voor hoe ik door de stad wandel, omgeven door een zee van paraplu’s op het trottoir, door spatwater van auto's dat mijn broekspijpen nat maakt, door regenpijpen die transformeren tot stedelijke watervallen. Alles lijkt intenser, voller van leven in de regen.
En wanneer ik uiteindelijk thuiskom, doordrenkt en verkleumd, voelt thuiskomen als een hergeboorte. Mijn natte kleren vallen van me af, alsof ik een leven van me afwerp dat ik niet heb gekozen, en ik laat ze achteloos achter op de badkamervloer. Ik steek een houtblok aan in de open haard, en verdwijn onder de dekens.
Onder die dekens, omringd door het geluid van regen die zachtjes tegen het dak tikt, vind ik mijn rust. Hier, in de afzondering, voel ik me compleet. De regen vult mijn wereld, vult mijn ziel met een diepe, onvervangbare vrede. Terwijl de regen blijft vallen, laat ik mijn gedachten de vrije loop, mijmerend over vanalles en nog wat, en geniet ik van de eenzaamheid en het comfort dat alleen de regen me kan bieden.