Wat u hier aantreft is geen medisch vakblad, geen infobrochure met smoothies en slaaptips, en zeker geen glossy tijdschrift voor fitte senioren. De Prostaatpers is een clandestien lijfblaadje — handgeschreven in de onderbuik, gestencild in het merg, en stiekem verspreid tussen blaas en frontaalkwab.
Het is de stem van het lichaam zélf. Niet de officiële communicatie van dokters en protocollen, maar de rauwe, eerlijke, humoristische stem van organen die al jaren onder druk staan, overspoeld worden door behandelingen, miskend worden in scans, of simpelweg vergeten zijn in de medische bijsluiter.
Hier spreken ze wél:
De blaas die ‘s nachts panikeert.
De prostaat die eruit is gegooid zonder afscheid.
De testosteron die met pensioen is gestuurd.
En ja — zelfs de tumor krijgt spreektijd, al is het met de gladde tong van een populist.
De Prostaatpers is een ludiek archief van wat het betekent om ziek te zijn, van binnenuit bekeken. Een lichaam als strijdtoneel, rechtszaal en slapstickdecor tegelijk. Waar elke scan een referendum is, elke pil een staatsgreep, en humor het enige verzet dat nog werkt.
De hoofdredacteur? Mr willy — voormalig bezetter van zijn eigen lijf, thans correspondent vanuit het slagveld.
Dus blader. Lees. Lach. Of vloek. Maar vergeet vooral niet te luisteren.
Naar wat leeft, zelfs als het al half verdwenen is.
Naar wat vecht, zelfs als het kraakt.
Naar wat hoopt, tussen prostaat en middenrif.
Reactie plaatsen
Reacties