Die paar verlofdagen zitten er weeral op. Kort, maar oh zo prachtig! Ons verlof was als een verfijnd schilderij, met elke penseelstreek doordrenkt van vreugde en verwondering. Er was de gastvrijheid van de Nederlanders , waar we overal mochten gaan schransen, meer nog, zelfs tijdens onze wandelingen werden wij door andere wandelaars uitgenodigd op koffie. Maar we werden ook omarmd door het betoverende najaarsweer. De kou mocht de pret niet drukken; de zon scheen met een stralende warmte.

Drie dagen lang hebben we onze ziel gevoed in de Groote Peel. Een serene rust, waar slechts het gekwaak van ganzen en watervogels de stilte doorbrak. De natuur ontvouwde zich voor onze ogen: omgevallen bomen die zachtjes vergleden in het water, rietpluimen die ruisten in de wind, het gouden licht van de zon weerkaatsend in de  moerasplassen, een bedwelmende geur van mos en aarde, als een parfum van de natuur zelf. Ongeacht de kou, werden we verwarmd door de atmosfeer. Prachtige paddenstoelen, getooid in rood en wit, alleen maar wachtend op een kabouter .

In de vroege ochtend, nog in duisternis gehuld, twee piepjonge herten, Bambi's nog, pal voor ons. Bijna als poëtische wezentjes sprongen ze speels nog geen twee meter voor ons weg.
Boven ons hoofd krioelden ganzen in de lucht, hun poep droppend als ware het hemels manna.  Gelukkig werden we net gespaard.

Onder de bomen, als de wind in kracht toenam, een overvloed aan vallende bladeren, eikels, kleine takjes. Een speelse omhelzing van de natuur, een gevaar dat enkel vreugde bracht.

De Groote Peel leek geen einde te kennen, achter elke horizon een nieuw stuk, en nog één en nog..

's Avonds, op onze slaapplek, moederziel alleen, onder het zachte licht van de verblekende zon, nog net niet winters, keken we ernaar en lieten de romantiek van het moment op ons inwerken.
Een van de meest liefdevolle en innige wandelvakanties die Mr en Mvr Willy ooit hebben ervaren.

De Groote Peel heeft ons hart veroverd, een onuitwisbare herinnering achtergelaten.