Mr. Willy, had zich al enige tijd geleden gestort in de epische kunst van het schilderen. De gang en de trapzaal van zijn landgoed, een titatanenklus die zelfs Hercules het zweet op het voorhoofd zou bezorgen

Maar helaas kamt Mr Willy, net als veel van zijn lotgenoten, aan wat men noemt een 'chemobrein'. Schilderen was voor hem een eeuwige speurtocht. Elke dag opnieuw een zoektocht naar zijn trouwe borstels, die sneller verdwenen dan snoepjes in een kleuterklas. 

Na een tijd was ie dat moe, uitgeput door deze eeuwige zoektocht en vanaf dan marcheerde ie regelmatig naar de lokale Action, een soort moderne grot van Alibaba en daar vond ie voor een habbekrats altijd wel wat nieuwe borstels, klaar voor de strijd.

Nu, na een pauze van drie weken, een soort winterslaap tijdens de feestdagen, zijn de schildersactiviteiten hervat.
Maar eerst had ie nog een Indiana Jones-achtige expeditie georganiseerd op jacht naar de verloren soldaten, zijn borstels. Een speurtocht die hem bracht doorheen zijn hele landgoed, van de donkere krochten van de kelder, via de geheimzinnige hoekjes van het werkhuis tot in de verborgen uithoeken van zijn zolder

De buit was indrukwekkend: 48 trotse, glimmende borstels en -rollen, velen nog maagdelijk in hun verpakking, schitterend als goudklompen in een mijn. Plus een tiental minder fortuinlijke exemplaren, die een enkele reis naar de vuilnisbelt maakten.

Dus, wat de toekomst ook moge brengen in de saga van Mr. Willy, één ding is zeker: nieuwe borstels kopen staat niet meer op de agenda.