Ze zeggen altijd: "De liefde van de man gaat door de maag."
Nou, dat moet bedacht zijn door zo’n vent die zelf nooit een ei heeft durven bakken. Bij de Willy’s werkt het namelijk al bijna een halve eeuw precies andersom: Mr Willy in koksschort met houten lepel gewapend achter het fornuis, en Mevr Willy die glimlachend door het huis fladdert, in blijde verwachting van het culinaire mirakel dat zich in de keuken afspeelt.
Vandaag staat echte Vlaamse nostalgie op het menu: bloemkool uit de oven met gehakt en aardappelpuree, bereid zoals alleen Mr Willy dat kan – royaal met boter, kaas en vooral veel geduld.
Nou ja, écht gehakt… écht gehakt bestaat helaas niet meer. Vroeger had je nog zo’n echte slager: witte jas vol bloedspetters, armen als beenhammen en ogen die zonder te kijken precies een halve kilo uit die koe konden snijden. Hak-hak-hak op dat houten kapblok, dat was pure slagersmuziek. Geen machine die daar ooit tegenop kon. Maar tegenwoordig koop je een plastic bakje gehakt met een houdbaarheid waar zelfs Toetanchamon jaloers op zou zijn. Je wil niet eens weten wat ze er allemaal in draaien. Pfff…
Je zet de pan op matig vuur en duwt het gehakt met die houten lepel voorzichtig uit elkaar. "Rul bakken," zeggen ze dan zo mooi. Niet wild pletten alsof je een irritante mug doodmept, maar zachtjes koesteren tot het vlees korrelig wordt. Anders krijg je zo’n grote homp die even smakelijk is als koude havermout.
En dan die bloemkool, een groente die van zichzelf eigenlijk zo weinig smaak heeft dat hij zich bijna excuseert. Je behandelt hem met zorg, alsof je een baby in bad doet: zachtjes de bladeren verwijderen, voorzichtig in kokend gezouten water laten glijden en niet te lang laten zwemmen, want van papperige bloemkool word je spontaan verdrietig.
Ondertussen werk je aan de saus, die beruchte witte saus waar generaties kookklunzen hun tanden op stukbeten. Je neemt een pannetje, smelt daarin een flinke klont boter, échte boter – margarine is immers voor gierige Hollanders – en roert daar voorzichtig bloem doorheen tot je een prachtig glad papje krijgt. Melk erbij, maar langzaam , anders krijg je klonters waar je zelfs met een boormachine niets meer aan doet. Nog wat peper, zout en flink wat versgeraspte nootmuskaat.
Is je bloemkool klaar? Mooi, dan mag die even uitlekken. De zachte roosjes leg je voorzichtig op het gehaktbedje, royaal witte saus eroverheen en afsluiten met een ferme laag oude kaas – kaas met karakter, want jonge kaas is voor doetjes die geen smaakpapillen bezitten.
Intussen komen de aardappelen aan de beurt. Je begint met het schillen, een meditatieve klus waarbij je langzaam en zorgvuldig alle bobbeltjes en oogjes verwijdert, alsof je je zorgen stuk voor stuk wegschilt. Echte Vlaamse boerenpatatten, simpel maar eerlijk, gaar gekookt en door de passe-vite gedraaid. Wist je trouwens dat zo'n passe-vite een Belgische uitvinding was? Victor Simon bedacht dat ding al in 1928. Toch mooi dat we naast frieten en saxofoons nog iets nuttigs hebben uitgevonden.
Warme volle melk erbij – beetje bij beetje, want aardappelsoep is niet het idee. Nog een flinke schep goede boter erbij ,welke 71-jarige kankerlijer maakt zich nou nog druk om cholesterol? Die heeft andere katten te geselen . Wat peper, zout en natuurlijk opnieuw nootmuskaat, want het blijft tenslotte een Vlaamse klassieker. Een eitje voor extra smeuïgheid, fijngesneden uitje voor de finishing touch, en hup, de puree mag bij de rest in de ovenschotel.
Nog een laagje saus erover, wat extra kaas en dan de oven in voor twintig minuten, precies genoeg tijd om af te wassen en de keuken te herstellen tot een acceptabele puinhoop.
En dan, alsof ze het ruikt, komt Mevr Willy glunderend binnengewandeld. Want wil je Mevr Willy gelukkig maken, dan hoef je enkel iets lekkers te koken. Een lasagne Bolognaise bijvoorbeeld, of Vlaamse stoverij met nét genoeg bier om zelfs een grijze dag wat kleur te geven. Niet dat ze zelf niet kan koken, maar ze beweert steevast dat niemand zo lekker kookt als ik. Tactiek? Misschien, maar zolang ze blijft glimlachen maakt mij dat geen bal uit.
En als er thuis soms een klein donderwolkje hangt, pak ik meteen mijn receptenboek. Geen ruzie, geen drama – gewoon even rustig iets lekkers klaarmaken. Eén hapje van mijn witloof in hespenrolletjes , of rode kool met worst en Mevr Willy straalt alsof ze net een staatslot gewonnen heeft. Eten als huwelijksbemiddeling, zeg maar. En dat werkt al bijna vijftig jaar perfect!
Zo zie je maar: liefde gaat niet alleen door de maag, maar vooral via humor, geduld en af en toe een flink bord dampende Vlaamse hutsepot. Zolang Mevr Willy maar zegt: "Ah, Mr Willy, wat kook jij toch weer lekker!" is mijn dag alweer helemaal geslaagd.
Want zeg nu zelf: uiteindelijk smaakt er niets beter dan een tevreden vrouw.
Reactie plaatsen
Reacties