Er zijn van die dagen waarop je denkt: "Vandaag verwen ik mezelf eens." Je boekt een wellnessarrangement, laat je gezicht inzepen met lavendelmaskers, je neusgaten uitspoelen met dampen van Tibetaanse kruiden, en je poriën opentrekken met de kracht van vuur, stoom en geitenkaas. En terwijl je daar ligt met komkommerschijfjes op je ogen, vraag je je af of het leven nog beter kan worden.
Wel, ik heb dat dus ook gedaan. Vandaag. Alleen was mijn ‘wellness’ van een iets ander kaliber. Niet in een kuuroord in Spa, maar in het bestralingscentrum van het ziekenhuis. En de ontspanningsruimte was een smalle, koele kamer met tl-verlichting en het gezellige geroffel van een MRI op de achtergrond.
Maar eerlijk? Je krijgt waar voor je geld.
Zoals gezegd had een van die etterbakjes – die minuscule rotzakjes die zich na jaren kankergewoel nog ergens nutteloos zaten te verschansen – een knus appartementje betrokken in mijn schedelbasis. Dat gebied daar net boven de nek, waar de meeste mensen niks van kennen, tenzij ze ooit anatomie gestudeerd hebben of door een reus zijn gewurgd. En die etter ging dus aangepakt worden. Gefrituurd. Bestraald. Een heet hoofd, maar dan letterlijk.
Dat frituren vraagt voorbereiding. Je kunt immers niet zomaar wat stralen de kamer in gooien alsof je een mug probeert dood te meppen. Neen, dat moet met precisie. Zwitserse precisie. Met lasers en coördinaten en computermagie. En bovenal: voorzichtigheid, want daarboven zit nog net genoeg brein om blogs te schrijven. Dat moet gekoesterd worden, niet geroosterd. En dus kreeg ik een masker aangemeten.
Nu moet je weten: dat masker is geen vrolijk carnavalstoestel met veren en glitter. Neen, het is een gloeiend heet vel thermoplastisch gaas dat ze op je gezicht leggen. Ze duwen het erin – in je mond, je oren, je neusbrug – alles wordt afgedrukt alsof ze een afgietsel maken van een Romeins standbeeld. En dan zeggen ze, met de kalmte van een mindfulnesscoach op dubbele espresso: "Rustig blijven ademen, meneer, het is zo voorbij."
Rustig blijven ademen terwijl je hoofd omsloten wordt door een net dat langzaam afkoelt en hard wordt, is ongeveer even ontspannend als je laten masseren door een boze octopus.
Maar kom, het is voor het goede doel.
Want eens dat masker klaar is – en geloof me, het lijkt verdacht veel op een Hannibal Lecter-rekwisiet – wordt het stevig vastgeschroefd op de tafel. Niet figuurlijk. Echt vastgeschroefd. Met bouten. En je kop zit erin, dus je kan nergens naartoe. Zelfs je gedachten kunnen nog amper bewegen.
En dan begint het wellnessarrangement pas echt.
MRI. CT-scan. Simulatie. Ze duwen je van de ene high-tech room naar de andere. Overal schermen, lichtjes, piepjes. En daar lig je dan, als een pasgegoten beeld van jezelf, gefixeerd, geharnast, met een kop als een prehistorische mummie. En ondertussen hoor je op de achtergrond een stem die zegt: "Adem in... adem uit... en blijf vooral stil liggen, anders moeten we opnieuw beginnen."
Maar kijk, Mr willy is een man die z’n geld wil laten renderen. En voor die ene middag kreeg ik: een handgemaakt gezichtsmasker, een schroefsessie deluxe, een CT-scan, een MRI én een gratis simulatie – die krijg je erbij als je voor het groepspakket gaat. En zes keer: “alleen nog heel even volhouden, meneer.”
Zeg nu zelf: dat krijg je in geen enkele schoonheidskliniek. Daar smeren ze hooguit wat crème op je wangen en vragen ze 160 euro voor een ‘diepwerkende zuivering’. Hier krijg je een afkoelend gelaatsgips, titanium verankering én high-definition doorsnedes van je kop. En dat allemaal op kosten van de ziekteverzekering.
Dus ja, binnenkort beginnen ze te schieten. Ze noemen het ‘stereotactische radiotherapie’, maar ik noem het gewoon mijn persoonlijke laserbehandeling. Met een masker dat ik niet eens zelf hoef op te zetten. En ik hoef me ook geen zorgen te maken over komkommers op m’n ogen – die zouden er toch afvallen.
Laat die spa’s maar schuiven. Mr willy gaat voor schedelbasisverwennerij met bouten.
En zolang ze mij nog vastschroeven, ben ik blijkbaar nog de moeite waard.