Eersteren was het Vaderdag (*)
En ik had mezelf nog zulke goede voornemens opgelegd. Eén dag zonder PC, geen gechat, geen blogs, geen gefoeter op de digitale miserie , gewoon iets nuttigs doen.
In de tuin werken, bijvoorbeeld. Actief zijn. Iets dóén. Want dat is goed voor lijf en leden. En vooral voor het hoofd.
Nou, dat hoofd had na afloop vooral een druppeltje antibiotica nodig
Het begon nochtans onschuldig: ik had besloten de “haag” van Buurman te snoeien. Haag is in dit geval een ruimdenkende term. In werkelijkheid is het een lang stuk groene kippendraad waar Buurman, in een vlaag van botanische roes, ooit een mix van liguster, hulst, seringen, klimop, braambessen en flora van onbekende herkomst tegenaan heeft gegooid. Kort gezegd: alles wat groeit en zich vastklampt.
Na jaren heeft dat geheel zich door het draadwerk gewurmd en beschouwt het mijn kant van de tuin nu als zijn natuurlijke habitat. Het voordeel? Prachtige haag, alle kleuren van de regenboog , zonder dat ik iets heb moeten planten. Het nadeel? Het woekert als gek. Met de regelmaat van de klok moet ik me als een woudloper-met-snoeischaar door een jungle van takken banen die inmiddels ook een zekere territoriale arrogantie ontwikkeld hebben. Een maand niet snoeien en het hele tuinpad is overwoekerd.
En toen – ja hoor – kreeg ik dus tijdens die kruistocht een tak in m’n oog. Geen kleintje, nee, een venijnige puntige braambestak met ambitie." Recht op de pupil. Ik dacht even: foert, dat oog ben ik kwijt. Ik zag sterretjes, en niet van ontroering. Gewoon: pijn, angst en de korte scène in m'n hoofd over m’n leven als piraat met een ooglapje
Mevr willy, uiteraard in staat van verhoogde paraatheid, stond binnen de minuut klaar met handdoek, gsm, en had het hele scenario al uitgewerkt waarin ik blind, kreupel en totaal afhankelijk van haar zorg zou eindigen. Ze had de spoeddienst al bijna gebeld. Terwijl ik zelf nog twijfelde of het gewoon traande van schrik of dat er werkelijk een stuk braamstruik in mijn netvlies zat.
Gelukkig kon de apotheek van wacht mij voorzien van wat druppeltjes. Geen morfine, helaas, maar net genoeg om te kunnen veinzen dat ik ‘s nachts sliep. Wat uiteraard niet gelukt is. Het voelde alsof een bende miniatuurdrilboren, bestuurd door hyperactieve kabouters met wrok, synchroon de samba danste op mijn netvlies.
En dan – alsof het allemaal nog niet genoeg was – bleek ik ook nog Vaderdag gemist te hebben. Dat krijg je met die ogen. Één dag blind, en je wordt ook emotioneel over het hoofd gezien.
Nou, gisteren ochtend was het ergste leed wel geleden en zijn we wat gaan joggen. Want dat zou deugd doen. En ben onderweg langs de Jumbo gepasseerd. Wat koffiekoeken, croissants en broodjes gekocht. Stonden in reclame . 2 kopen, 2 gratis. Het hoeven niet altijd Tena verbanden te zijn. Symbolisch ontbijt. Laatvaderdagontbijt zeg maar. Verrassingsgebak. gebak. Of zoals Mevr willy zei: “Ge zijt toch nog niet helemaal blind, als ge de weg naar de bakker vindt.”
En zo eindigde het allemaal toch weer redelijk goed. Ik leef nog, ik zie weer wat, en ik heb geleerd dat je bij het snoeien van andermans planten vooral moet oppassen voor je eigen kop.
Volgende keer toch maar een veiligheidsbril.
(*) België is Belgisch en daar valt Vaderdag op de tweede zondag van juni.
In Ndl zijn ze slimmer, daar kunnen ze tot drie tellen en dus valt Vaderdag op de derde zondag van juni