Nou, beste lezers, ik had gedacht dat het na de Slag om het Middenoor wel even rustig zou blijven in het lijf. Maar nee hoor — het is hier net als bij sommige schoonfamilies: voor je het weet, zit er weer herrie in de lucht. Letterlijk.
Want Leuko, mijn onverschrokken witte bloedcel met meer lef dan massa, heeft zich opnieuw in de strijd geworpen. Dit keer niet tegen een loopneus of oorontsteking, maar diep in het longenrijk. En geloof me, daar beneden is het geen frisse berglucht. We hebben het over zwellende gangen, plakkende trilhaartapijten, dampend slijm en een Etterheer die er uitziet alsof hij rechtstreeks is gecast voor een slechte horrorfilm.
In dit nieuwe hoofdstuk van De Legende van Leuko neemt onze kleine held het op tegen een bacteriële horde die zich vastgebeten heeft in de luchtwegen. Geen rust, geen achterhoede, gewoon recht de modder in. En zoals altijd, overleeft Leuko niet alleen op spierkracht (voor zover een cel spieren heeft), maar vooral op koppigheid, lef en het onverwoestbare idee dat opgeven geen optie is.
Voor wie de eerdere avonturen nog niet kent: Leuko is een product van mijn chemobrein, beenmerg en overactieve fantasie. Hij is een witte bloedcel met de mond van een cabaretier en de vechtlust van een terriër. Zijn queeste? Het lijf verdedigen tegen alles wat kruipt, vliegt of hoest.
Het nieuwe avontuur verschijnt binnenkort, compleet met een stoere illustratie die je longen spontaan doet kriebelen. Bereid je dus voor op een dosis humor, wat vieze details (sorry, maar infecties zijn nu eenmaal geen rozengeur) en een strijd waarin de kleinste helden vaak de grootste indruk maken.
En geloof me: dit is nog maar het begin.