Titel: Op zoek naar Clemenciet
Sommige ontmoetingen laat je niet meer los.
Voor Leuko, de piepjonge krijger van het beenmerg, was het die ene dag in de longen. Midden in een kolkende strijd tegen slijm en etter werd hij, op het moment dat de vijand hem bijna naar beneden trok, plots bevrijd door een witte flits. Een snelle, trefzekere slag, een kort knikje… en weg was ze.
Sindsdien spookt ze door zijn gedachten.
In het nieuwste hoofdstuk van De Legende van Leuko besluit hij haar te zoeken. Niet op bevel van het Grote Beenmerg, maar omdat er soms een vonk is die niet kan wachten tot de volgende infectie.
De tocht voert hem langs bloedsnelwegen, door kronkelige darmen (waar je beter geen wit membraan draagt) en zelfs door de lever, die op dat moment een opvallende wijngeur verspreidde. Uiteindelijk vindt hij haar — Clemenciet. Samen vechten ze schouder aan schouder tegen een kolonie streptokokken, tot het etterfort instort en de stilte terugkeert.
Of er een romance in de lucht hangt?
Laat het zo zeggen: er is chemie, letterlijk én figuurlijk. Maar het leven — zelfs op microscopisch niveau — zit vol afslagen en onverwachte omwegen. Voorlopig scheiden hun wegen zich weer. Voorlopig…
P.S.
Elke overeenkomst met bestaande personen, lezers van deze blogs of mensen die toevallig Clemence heten, is louter toeval. Echt waar.