Ons verlof zit halverwege. Even een tussenstop over huis voor Moederdag — feestje bouwen, taart eten, glaasje Cava — maar maandag trekken we weer weg. Vermoedelijk opnieuw richting Ardennen, al ligt er nog niets vast. Het avontuur begint meestal pas als we al onderweg zijn.
Deze eerste dagen kozen we voor Esneux. Daar liggen oude herinneringen begraven. Mijn allereerste vakantie zonder pa en ma — ik moet een jaar of vijftien geweest zijn — speelde zich daar af. Een week met een paar schoolvriendjes, zalig… maar laten we zeggen dat de belevenissen van toen niet helemaal geschikt zijn om hier uit de doeken te doen. Sommige verhalen blijven beter in de coulissen, voor het geval mijn kleinkinderen (of de community manager) dit ooit lezen.
Later, maar dat is intussen ook alweer zo’n vijfentwintig jaar geleden, kwam ik er opnieuw terecht, nu met Mevr willy. Een expeditie die in de geschiedenisboeken bekendstaat als de Grote Stenenjacht. In mijn vorige tuin had ik een vijver aangelegd groot genoeg voor een hele ganzenfamilie. Maar voor de afwerking had ik massa’s boordstenen nodig — grote, kleine, in alle maten en gewichten. Die vonden we in Esneux, bij een klein riviertje met een strandje, helemaal voor ons alleen. Je kon er met de auto tot aan het water rijden. Perfect om stenen in te laden tot de vering kraakte, waarna we de rest van de dag als waternimfen door de beek dartelden. We zijn er zeker tien keer geweest, een hele zomer lang.
En nu dus weer terug, op zoek naar datzelfde strandje. We hebben heel Esneux doorkruist: geslingerd over kleine bosweggetjes, halsstarrig wat “verboden toegang”-borden genegeerd en achter elke bocht gekeken alsof daar de Heilige Graal lag. Maar de jaren hadden hun werk gedaan: weg strand, weg autoweggetjes. Alles dichtgegroeid, afgezet of veranderd in een natuurgebied waar je als nostalgische campertjesrijder officieel niets te zoeken hebt.
Gevonden hebben we het dus niet. Misschien heeft het strandje zich gewoon goed verstopt — en ik geef het groot gelijk. Maar het heeft de pret niet gedeerd: drie snikhete dagen, veel gelopen, veel gelachen en een hoop verhalen verzameld.
En de afsluiter in Banneux… die verdient een apart blog.
Coming soon.