Omdat de artrose weer opspeelde, had ik vorige zondag een MRI laten maken. Weet je nog: sneldienst, vijftig euro extra. Het verslag was zoals verwacht: “Mr willy, uw nek is doodversleten, maar nog nét niet rijp voor de schroothoop — met wat olie, een smeerbeurt en wat gekraak kan hij nog wel een tijdje mee.” En wat onzin erbij, waar je eigenlijk wel vrede mee kunt hebben.
Maar nee hoor, de knul van de MRI kon zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en had verder gekeken dan alleen mijn nekwerveltjes. En wat vond hij? Jawel, een uitzaaiing die er nog steeds zit. Een hardnekkige bewoner, al twee keer plat gebombardeerd , maar die koppig uit de ruines terugkeert alsof hij niet snapt dat het feestje voorbij is.
En dan denk je: komaan, mijn PSA blijft toch netjes laag, zo rond de 0,5, soms nog lager, ik neem al jaren gedisciplineerd mijn dagelijkse portie abiraterone en prednison — dat moet toch genoeg zijn om de boel te temperen?
Maar blijkbaar niet. Die etterbak groeit rustig verder, alsof hij niet alleen de folder niet gelezen heeft, maar ook de kleine lettertjes moedwillig heeft genegeerd.
En het blijft het niet bij die ene plek. Elders steken er ook van die etterbakjes de kop op, organiseren clandestiene feestjes, voorlopig onbereikbaar voor de straalkanonnen.
Nou, we maken er wel het beste van. Mijn nek kraakt bij elke beweging, maar zolang mijn hoofd er niet afvalt, gaat het leven gewoon door. We zijn net terug van een paar dagen weg, en volgende week of de week daarop staat er nog een uitje van een week gepland. Daarna zien we wel weer verder. Misschien, als 't niet te koud wordt in november nog een uitstapje. Cappuccino erbij, een wandelingetje, en af en toe eens lachen om dat lijf dat al even hard piept en kraakt als dat campertje van mij
Maar toch sluipt er iets naar binnen: die zorgeloze jaren, waarin lage PSA-cijfers genoeg waren om mij gerust te stellen, die zijn voorbij. De klok tikt. Hoe traag ook, de kanker kruipt verder. En het besef komt dat de leuke dingen nu moeten gebeuren. Uitstellen is geen optie meer.
Het is een ernst die niet meer weggaat: de wetenschap dat zelfs keurige cijfers de tijd niet tegenhouden. En dat je dus beter vandaag lacht, vandaag cappuccino drinkt en vandaag iemands hand vasthoudt.
Morgen zien we wel weer.
Reactie plaatsen
Reacties