En nou had de gemeente Wommelgem toch een lumineus idee gekregen.
Een receptie. Voor al die ouwe knarren die het geluk — vraagteken — hadden om dit jaar vijftig jaar getrouwd te zijn.
En ja hoor, ergens tussen de andere doorleefde koppels met degelijke schoenen, identieke kapsels en een gezamenlijke knie die soms staakt, zaten dus ook Mr en Mevr willy.
Eind september was het al zover geweest, dat halve eeuwpunt, stilletjes gepasseerd zoals dat bij ons wel vaker gaat. Alleen een klein familiefeestje waar ik toen al eens over geschreven had — aandachtige lezers zullen zich dat vast nog herinneren.
Maar goed. Gratis drank en hapjes. Dat laat ik niet aan mijn neus voorbijgaan. Zelfs niet als die neus intussen beter weet dan mijn lever.
Vandaag was het zover. Samenkomst in ’t Brieleke, de evenementenzaal van Wommelgem. Op wandelafstand van huis bovendien, wat het leven ineens overzichtelijk maakt. Dan mag er al eens een glaasje meer, zonder strategische bespiegelingen over Bob, taxi’s of de terugweg.
Maar eigenlijk viel er niet zo héél veel te vertellen. En dat is op zich al een compliment.
’t Was gewoon leuk.
Hapjes. Drankjes. Van die kleine glazen die zeggen: doe gerust nog eentje, ge zijt hier veilig.
Ergens op de achtergrond oude orgelmuziek uit onze kinderjaren, melodieën die ruiken naar parochiezalen, zondagnamiddagen en een wereld waarin alles nog wat trager mocht gaan.
De burgemeester hield een toespraak. Een goeie. Warm. Oprecht.
Al stond hij duidelijk al een eind boven zijn theewater. Vermoedelijk was dit zijn vierde of vijfde halte van de dag. En eerlijk: dat mag. Vijftig jaar huwelijk, daar mag een burgemeester lichtjes bij zweven.
Er was de gebruikelijke immense bloementuil, zo eentje die thuis meteen de eettafel opeist.
En last but not least: een cheque van 125 euro. Rijk van worden doe je niet maar 't was toch leuk meegenomen.
En alsof dat nog niet volstond, lag er thuis ook nog een brief te wachten.
Van het Paleis.
Met een wapenschild. En een deftige handtekening.
De Koning en de Koningin die ons feliciteren, ons gezondheid en geluk toewensen en zich van harte aansluiten bij de andere blijken blijken van sympathie die wij ontvingen.
Dat laatste vond ik mooi. Zich aansluiten.
Alsof ze er eigenlijk ook wel even bij wilden zijn, daar in ’t Brieleke, tussen de hapjes en de orgelmuziek.
Voor gezonde mensen is zo’n gouden bruiloft een kroon op de taart.
Voor kankerlijers is het eerder een stille voetnoot bij een leven dat intussen andere prioriteiten heeft gekregen. Geen groot feest, geen trompetgeschal. Maar wel: samen nog hier zijn. Nog kunnen lachen. Nog kunnen klinken.
En misschien is dat uiteindelijk precies wat telt.
Niet de bloemen. Niet de cheque. Niet eens die brief uit Brussel. Maar het besef dat je, ondanks alles, samen vijftig jaar ver geraakt bent.
Wat — zeker met kanker in de rugzak — allesbehalve vanzelfsprekend is..
PS , voor de twijfelaars
Dit is dus een écht dokument. Eén dat niet automatisch aangemaakt wordt.
Daarvoor moet dus een "dossier" opgesteld worden door de gemeente Wommelgem, die stuurt dat naar het Huis van de Koning en die maakt dan een felicitatiebrief.