Taraxacum dens leonis
Ooit, en al een hele tijd geleden, ben ik eens met paard en kar door Ierland gereden. Tegen een snelheid van plus-minus 20 kilometer per etmaal. Gezeten op de bok, de rustig deinende kont van een zwaar boerenpaard voor mij, kon je alles zalig bekijken, bloem na bloem, boom na boom, plant na plant, alles.
Voor wie het tempo van een auto gewend is, was het een revelatie. Je zag voortdurend dingen, waarvan je niet eens meer wist dat ze nog bestonden. En dat lag voor één keer niet aan Ierland.
Dat merk ik, nu ik regelmatig ga fietsen door velden, bossen en weiden, joechei! En heimatland adé! Want dât hoorde er vroeger allemaal bij. En: ik weet een vogel wonen, pipikwie! Want vanop de fiets zie je de nestjes zitten.
Te voet is het natuurlijk nóg beter. Maar dan zie je weer te veel. Zo’n natuurliefhebber ben ik nu ook weer niet. Dat laat ik aan Robin Hannelore over, langs zijn Nete. Die man kent alle planten bij naam en toenaam, en als zo’n planten eens wat vergeten zijn en niet goed meer weten hoe ze het moeten doen, dan vragen ze dan aan Robin, denk ik. Beleefd, met twee woorden.
Ik ken maar een paar planten van buiten en ik voel me dan ook niet verplicht ze allemaal afzonderlijk goeiedag te zeggen, al knikken zij me vriendelijk toe.
Per fiets kan dat. Te voet zou dat iets moeilijker zijn, want je loopt tenslotte door een wereld waar de hopmeopaten hun geheimen vandaan halen, en je kunt dus nooit weten of je die planten nog nodig hebt.
Vroeger was het gras en zo, en al die andere gewassen, die waren er uitsluitend voor de koebeesten, de geiten en de schapen.
Maar als je vandaag in die boekjes leest waarvoor een boterbloem bijvoorbeeld allemaal goed is. Om van de paardenbloem, in de volksmond pisbloem, maar dat durf ik niet meer zeggen, om van die paardenbloem nog maar te zwijgen. Daar kan je gewoon ongeveer àlles mee genezen. Dat is een bloem om U tegen te zeggen.
Wij maakten er thuis alleen maar kruidkoek van. Met stroop of bruine suiker. Maar zij heeft veel meer mogelijkheden. Volgens de legende, en dus ook volgens Robin Hannelore, is ze ontstaan uit het stof dat de wagen van de Zonnegod deed opwervelen, dat ‘pissen’ hebben waarschijnlijk een stel boerenninkels uitgevonden. Daar is niks van aan. Integendeel, een paardenbloem is zeer merkwaardig, ze is namelijk parthenogenetisch. Veel mensen die dat niet weten. Ik wel. Ze kan dus zaden vormen zonder bevruchting van buitenaf. Doe het maar eens!
Het sap van de paardenbloem is goed voor oogkwalen, heeft diuretische eigenschappen en een weldadig effect op de leverfuncties. En tegen geelzucht is het ook goed. En als je je hele lichaam insmeert met paardenbloemsap, dan ben je naar het schijnt overal welkom en zal je alles verkrijgen wat je maar wenst. Ik heb het nog niet geprobeerd, maar ik heb momenteel ook niks speciaals nodig. Verder is die zogenaamde vulgaire pisbloem nog goed tegen galinsufficiënties en ze maakt ons hele organisme als nieuw, ze drijft alle afvalstoffen af. Nu jij!
Huidaandoeningen, trage maagfunctie, reuma, jicht, constipatie, diabetes, aderverkalking, cholesterol, cellulitis. En sproeten kan je er ook mee doen verdwijnen.
Sinds ik dat allemaal weet, fiets ik op een heel andere manier door de natuur, en als ik een paardenbloem zie, een Taraxacum dens Leonis, dan kijk ik even heel diepzinnig en heel eerbiedig, zo gelijk wanneer Martine Tanghe het nieuws voorleest, of wanneer Carlo de Benedetti op het scherm komt, dan heb ik ook altijd zo’n deemoedige reflexen, ik weet ook niet waarom.
Ik heb dat tegenwoordig ook altijd als ik vegetariërs ontmoet. Als ik die over vlees hoor spreken, dan denk ik altijd aan die bruine pater van vroeger, als die het over onkuisheid had, de zonden des vlees.
Ik weet niet hoe het komt, maar als ik de laatste tijd het woord ‘barbecue’ alleen maar hoor uitspreken, dan denk ik aan Jeanne d’Arc, en dan krijg ik kippevel.
Maar het gevoel dat je een kiekebent, of een soepkip, is ook niet zo denderend..!
Vind ik!!!!!!