Ik ben altijd, van in mijn prille jeugd, – want daaraan ben ik destijds ook niet ontsnapt, daar ben ik ook helemaal doorheen gemoeten – ik ben altijd een fan van Bing Crosby geweest. Uiteraard van ‘White Christmas’, dat hij met velouren stembanden zong, maar ook van de meest onnozele films, waarin hij met Bob Hope en Dorothy Lamour optrad, in een nagemaakte jungle met nepleeuwen en oude, gedresseerde tijgers, die eigenlijk alleen nog maar goed waren als deurmat.
Ik hield van zijn stem, die mij altijd aan een nieuw zeevwel deed denken, en dan nog van een superieure kwaliteit.
Vorige week hoorde ik hem nog eens op de radio en dadelijk rook en geurde de kamer weer helemaal naar vroeger. Dat kan je zo hebben. Ogen toe en het wonder is geschied.
Dan zijn al die gisterens er weer, soms van erg lang geleden.
Bing Crosby zong ‘True Love,’ uit ‘High Society,’ samen met Grace Kelly. Die laatste, Grace dus, komt er alleen helemaal op het einde even bij te pas, want het ging natuurlijk om Bing.
“For you and I have a guardian angel,” zingt hij daar ergens en zover ik weet, is dat de enige keer dat de engelbewaarders een rol spelen, vernoemd worden, in een profaan liedje, dat dan wel gaat over ‘true love’, de ware liefde, maar dan toch de Aardse, want ik zag het zo gebeuren. In de tijd van Bing Crosby en Grace Kelly ging dat nog allemaal proper en netjes, kunstmatige beademing op het einde en dan zwenkt de camera naar een verre einder en een blauwe lucht, en de rest mochten wij erbij denken. Wat we dan ook deden! Wat u...
niet ziet in de uitstalling, vraag het binnen, zoals dat vroeger in de slageretalages stond.
Tegenwoordig wordt het vers inlands vlees zo uitvoerig op ons kleine scherm geëtableerd, dat ik er bijwijlen een beetje onwennig bij word. Zelfs de witte vierkantjes zijn afgeschaft, of misschien worden die niet meer gemaakt, en sinds de stookolie zo goedkoop is, wordt er duidelijk niet meer aan energiebesparing gedaan. Waar is de tijd, denk ik dan wel eens, dat er nog pornografie was, dat zelfs heel Nederland nog ondersteboven en achterstevoor stond, toen Phil Bloom zich naakt op het scherm bewoog en als mannequin alleen haar eigen huid showde. Mooie huid overigens, dat herinner ik me nog goed.
Maar daarbij had je het ook gehad, want het was maar een mager scharminkel, en ik vind, als ze dan toch eens wat laten zien, als ik dan toch moet gaan biechten, dan is het beste materiaal niet goed genoeg.
Waar is de tijd?
Tegenwoordig moet je ’s avonds al hard zoeken om een post te vinden, waar ze de hele tijd een beetje fatsoenlijk gekleed zijn. Zelfs mijn vrouw is al blij dat we af en toe een avond voetbal hebben.
We worden oud, denk ik dan.
En wanneer ik iemand van mijn leeftijd op de televisie zie, en ze zeggen dan toevallig dat die man of die vrouw even oud is als ik, dan schrik ik altijd enorm. Want die zien er dan altijd enorm bejaard uit. Ellendig bejaard.
Ik had het daar laatst nog over met een vriend, die net als ik in de laat-renaissance geboren is, en die zei dat hij ook altijd dat gevoel had.
Ik heb de indruk zei hij, dat wij ongeveer de enigen zijn, die er nog een beetje behoorlijk jong uitzien. Want jij bent de laatste dertig jaar geen haar veranderd, geen spier!
Hij trouwens ook niet, zei ik dan maar, want je moet beleefd zijn.<<
Toen hij even later weggestrompeld was met al zijn rimpels en zijn andere ouderdomsverschijnselen, heb ik nog eens een album bovengehaald uit de tijd dat Phil Bloom dat nog eens voor de eerste keer kon doen. Want die zal nu ook al wel op de leeftijd zijn dat ze al haar knoopjes dicht doet, als het weer een beetje waait in het hooi.
Ik heb niet erg lang in het album gekeken. Wel ’s avonds nog even voor de spiegel gestaan in de badkamer, om te zien of ik nog op mezelf geleek, en even geoefend tot ik ongeveer zo oud was als ik er uitzag, en omgekeerd. Een foetus van 55 jaar, die al wat begon uit te drogen en te verrimpelen.
Ik weet niet hoe het kwam, maar ik moest even aan Gust denken, Gust zaliger, de gorilla uit de dierentuin van Antwerpen.
Gust!