Hier is de tekst uit de afbeelding:
Mensenrechten
Mijn vader was een wijs man, maar dat hij té veel spreekwoorden kende, kan ik hem zeker niet verwijten.
Toch gebruikte hij er één geregeld.
“Als iedereen voor zijn eigen deur keert,” zei hij soms, “dan is de hele straat proper.”
Ik hoor het hem nog zeggen. Met een beetje echo in de woonkamer, want iedereen zweeg dan. Wij hadden geen gezin zoals in ‘Sons and daughters’, wij luisterden nog, en bij ons was het nog van ‘vader, moeder zult gij eren.’
Maar afgezien daarvan is het ook nog een mooi spreekwoord, net als: verbeter de wereld, begin met jezelf.
Dat kregen we vroeger ook geregeld op onze boterham, dik uitgesmeerd. En ’t is nog waar ook, dat spreekwoord. Je moet dat in je huishouden, je bloed-eigen huishouden, maar eens even nagaan. Hoe het dáár gesteld is met de mensenrechten en de Amnesty International en de Greenpeace.
Of laten we het voorlopig alleen maar even bij de mensenrechten houden.
Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat er op dat gebied thuis nog een en ander fout loopt.
Niet dat er nog volop en met wellust gemarteld wordt of dat er nog middeleeuwse folterpraktijken heersen, dat niet... Behalve dan soms ’s nachts, als ik zachtjes lig te snurken, een korte, hevige trap van mijn vrouw, die vertrekt vanuit het heupgewricht en die meestal hard aankomt op een of andere week en gevoelige plek.
En dat, terwijl ik dacht, dat een bescheiden vorm van snurken toegelaten was, ja zelfs een teken van een gezonde slaap.
Maar goed, dat zullen we maar over het hoofd zien, want als ik daar ’s anderendaags bij het ontbijt melding van maak en zelfs de blauwe plekken laat zien, dan ontkent ze steevast deze laakbare feiten en ze zegt dat ik dat gedroomd heb. Ik kan dus blauwe plekken dromen. Een merkwaardige, maar droevige vaardigheid.
Ik kan óók dromen, dat zij snurkt, als een diesel. Want zij snurkt natuurlijk nooit, dat is ver beneden haar niveau, heel ver. En als ik dat toch meen gehoord te hebben, dan is dat inbeelding.
En dat, hé, dat zit mij dwars: áls er wat fout loopt, dan ligt het aan mij, en al de rest is inbeelding, fantasie!
Dat is het walgelijk produkt van een ziek en bedorven brein, een ziekelijk hersenspinsel van een gestoorde geest.
Ik durf daar niet op reageren, want behalve die blauwe plekken, kan ik niks bewijzen, en zo’n blauwe plek bewijst niks, want de laatste tijd loop ik overal tegenaan, zeggen ze.
Overal tegenaan!!!
Je moet thuis eens komen zien, met al die kleinkinderen: je kunt geen voet verzetten of die komt terecht op zo’n klein autootje, zodat je helemaal uit je evenwicht met een verschrikkelijke smak op je bumpers terechtkomt, en iedereen vindt dat in hoge mate plezierig. En op de meest onwaarschijnlijke, duistere plekken staat een kinderbed of een kinderstoel of een stuk speelgoed, waar je dan zo onverwacht tegenaan loopt, dat je voor de rest van je leven weronbekwaam dreigt te worden, of toch tenminste van 50 % arbeidsinvaliditeit kunt genieten.
Als het in de keuken doordrupt, dan doen ze net of ik eigenhandig de zink heb gelegd. Als de geiser ontploft, dan doen ze net of ik de terroristen van Arafat in huis gehaald heb. En als het toiletpapier op is, dan zeggen ze dat ik altijd te veel keukenrol gebruik.
Ik krijg van alles de schuld. Ik heb geen mensenrechten.
Maar ik blijf wel sponsor, dat wel, dat mag nog. Nog net.
Maar voor de rest laat ik de voordeur open, vergeet ik het gasvuur dicht te draaien, laat ik het licht branden, en als zij moet hoesten ’s morgens, dan komt dat omdat ik te veel gerookt heb in de tijd...
Ik heb het altijd gedaan.
Maar het zal veranderen. Ik zie me nog met die mannen van Greenpeace vertrekken, met de boot, om zeehonden te redden of zo.
Kom ik misschien Brigitte Bardot nog eens tegen.