Hier is de tekst uit de afbeelding:
Daarbuiten
Noël Coward heeft ooit eens gezegd dat hij niet hield van schrijvers, die alleen maar inspiratie hadden, als het regende.
Daar ben ik het dus honderd percent mee eens, en dat moest me even van het hart, nu het regenseizoen bij ons weer volop bezig is, want het is zomer.
Mensen, die alleen kunnen schrijven als het regent, zijn volgens Noël, en ook volgens mij, droevige burgers.
Van de Woestijne, Karel dus, op kop.
“’t Is triestig dat het regent in de herfst, daarbuiten...”
Ik vind daar, om te beginnen niets triestigs aan. ’t Is normaal dat het in de herfst al eens zondvloed is. “Daarbuiten!”
Vooral die “daarbuiten” is er mij net te veel aan. Als het nu nog binnenregende, tja, dan zou je al enig motief tot treurnis kunnen vinden, dan zou je die droefheid nog enigszins kunnen rechtvaardigen. Als je keukens onderstaat, of
als je tapijten in de woonkamer zielig liggen te drijven in een grote plas, dan ja, dan kan je zeggen dat het triestig is. Niet alleen in de herfst. Maar ook in de zomer, daarbinnen!
Ik kan ervan meespreken. Zelf eens aan de hand gehad. En nu hebben twee van de drie dure Perzen een heel andere vorm dan oorspronkelijk. Precies of ze gebreid zijn door een stel bijziende bedoeïenen, die midden in de woestijn bovendien nog voortdurend zand in hun ogen gewaaid kregen. Nomaden hebben het niet gemakkelijk.
Maar dat alles belet niet dat het af en toe bij ons al eens regent, en dat we niet zo heel dikwijls kunnen schrijven, als de zon schijnt. Daarbuiten!
Hier is de tekst uit de afbeelding:
Phil Bosmans probeert er dan wel voor te zorgen dat ze binnen schijnt, maar dat is toch iets anders.
Als de zon niet schijnt, dan heb ik de indruk dat zelfs de zegels van 13 frank duurder zijn, dat de biefstuk ‘s middags uit ‘Thailand’ komt en dat mijn wettige buurvrouw meer en meer op een pitbull-terriër gelijkt en dat ik ze liefst zou willen veranderen in een kropsla, want ze kijkt mij aan alsof ik mercaptanen verspreid. De soepkip! Daarbuiten!
En het blijft maar regenen. Net of ze daarboven al hun opgespaarde urinestalen kwijt moeten, honderdduizend geopende doorlaatklepjes.
De wolken, die gisteren nog romig waren en er uitzagen als opgeklopt badschuim van een heel goed merk, drijven nu door de lucht als natte, volgezogen sponzen en het sap loopt er uit, overvloedig. Overacting!
Je zit er, binnen, bleek naar te kijken als een elfenruik, het eten smaakt naar treinbiels en goedkope aftershave.
De donder speelt tamtam in de verte. Slechte improvisatie, repetitie voor een onweer dat niet voor vandaag is.
De kippen staan nat en verregend op een hoopje tegen de draad te klagen, waarschijnlijk over hun eierstokken, die ook niet meer als vroeger zijn, en over alle mogelijke proteïnen.
Waar is de tijd, denk je, dat de zon sprakeloos aan de hemel stond? Waar? Daarbuiten!
Je probeert hopeloos de ijsblokjes in je hersenen te ontdooien, maar het lukt niet.
Ik kàn niet schrijven als het regent. Zoveel is duidelijk.
Hoe hard ik ook nadenk, ik vind geen zinnige zin. O, jawel, zo van die in de aard van “overleden op weg naar het ziekenhuis” of “de namaker wordt door de staat met dwangarbeid gestraft.”
Maar verder niks.
Je smeekt de hemel om een of andere orgaantrans...
Hier is de tekst uit de afbeelding:
... plantatie, gewoon om er van af te zijn en de Gasthuisberg in Leuven wordt in je verbeelding een heel sjiek Hiltonhotel in Acapulco. Met afstandsbediening. En topless verpleegsters. Denk ik, vindingrijk als altijd.
No hard feelings, zucht ik maar, en ik voel me als een clown met op elke wang een geschilderde traan.
Amen.
Laat me weten als ik nog iets voor je kan doen! 😊