Hier is de tekst uit de afbeelding:
Zap
“The kid with the clicker is the boss,” zeggen ze in Amerika. Het kindje dat het apparaatje van de afstandsbediening in handen heeft, kan heel de woonkamer terroriseren, want het bepaalt wat er door iedereen moet bekeken worden.
Daar heb ik diep over zitten nadenken, want ik heb ook kinderen, en zelfs al kleinkinderen. De oudste is amper vier, maar die zapt als een volwassen verslaafde t.v.-kijker en herkent zo goed als alle vaste rubrieken. Die maak je niks meer wijs. Die bepaalt zijn eigen kijkdichtheid.
En witte vierkantjes zijn er niet meer. Ofwel waren ze op, ofwel hebben ze er ergens eens tegen betoogd, in verband met vrije meningsuiting of zo, in ieder geval, ik zie ze niet meer: mijn rechter benedenhoek stuurt geen verontrustende signalen meer de woonkamer in.
Spijtig, vind ik. Want als alles mag, dan is het niet meer boeiend. Mosselen smaken veel beter, als ze verboden zijn wegens je te hoog cholesterolgehalte.
En wij hadden in onze jeugd, gelukkig, nogal veel verbodstekens. De hel was nooit ver weg, wij leefden met de brandlucht der zonde en van de vergankelijkheid, want op ieder moment van de dag of de nacht kon de dood toeslaan. En het hing af van ‘de staat waarin je je bevond’, of je voor eeuwig gelukkig of verdoemd zou zijn.
Er was ook nog wel een vagevuur, maar je speelde beter op zeker. Dat wilde zeggen dat je van ’s morgens tot ’s avonds de heiligheid moest nastreven en betrachtten, in gedachten, woorden en werken.
Dat werd ons al vroeg ingeprent: geen vuile woorden gebruiken en de handen uit de broekzakken. En
Hier is de tekst uit de afbeelding:
dat deden we juist zo graag: vieze woorden gebruiken. Bijna al onze mopjes hadden te maken met menselijke uitwerpselen.
Dus zonde. Want de H. Valentinus had ooit geschreven: “Jezus at en dronk, maar hij had geen ontlasting.”
Ontlasting was waarschijnlijk een gevolg van de erfzonde. Ten andere, speen wordt nu nog altijd scheef bekeken, terwijl iedereen het zo wel ongeveer heeft of gehad heeft.
“The kid with the clicker is the boss.”
Wie de zapmachine in handen heeft, bepaalt de pret van de avond.
En wat werkt er vandaag de dag niet met afstandsbediening?
Soms stel ik mij de dood zelfs voor met zo’n toestelletje. Hoe die voor zijn computerschermpje zit, een lijst van namen laat flikkeren en de revue passeren en af en toe er eens eentje uit de software drukt.
Om plaats te maken voor een nieuwe.
Een echt systeem zit er volgens mij niet in.
Net als bij dat kindje, dat zo maar zit te zappen. Ook zonder systeem. Maar het is wel een systeem dat op mijn systeem werkt.
En op mijn heupen.