Hier is de tekst uit de afbeelding:
Vrouwtje
“Dag, meneerrrrr!”
Ze sprak de r zo nadrukkelijk uit, dat ze misschien de laatste twee jaar intensief dictielessen van Yvonne Lex gekregen had.
Ze leek me nochtans maar een jaar of vijf, jong genoeg om niet al te veel manieren hoeven te hebben. Een oudere dame, haar oma waarschijnlijk, had haar even aan mijn terrastafeltje gedropt.
“Ze is een beetje moe,” zei ze excuserend tegen mij, en mooi blijven zitten, tegen het kleine kreng, terwijl oma een lekker ijsje gaat halen.
De oudere dame ging aanschuiven bij een diepvrieskist, waar een lelijke hond in geperst karton reclame maakte voor acht soorten ‘soft ice’.
“Dag, meneerrrrr!” zei ze dus, toen de oma weg was, met die r van Yvonne.
“Dag, meisje,” deed ik, zo vriendelijk mogelijk, want ik ben ook al een keer of drie opa, en dan moet je oefenen als de gelegenheid zich voordoet.
Dit was er één.
Ze had blauwe ogen en een astrant neusje met sproetjes. De stoel was veel te groot voor haar korte beentjes, die voortdurend wiebelden.
Ze zat daar gelijk een volwassen kaboutervrouwtje, keek eens links en rechts om de situatie te verkennen, trok haar jurkje omlaag en streek het zedig glad.
“Hoe heet je?” vroeg ik, want ik hoopte dat dit geen inbreuk op haar privacy was, als ze die tenminste al had.
Ze hád er een.
Want ze kneep haar lipjes zo hard op mekaar dat ze geen mondje meer had. Ze heette blijkbaar niet.
Ik keek dan maar een andere richting uit, want je
Hier is de tekst uit de afbeelding:
kunt tegen zo’n miniatuurvrouwtje toch moeilijk over het wéér beginnen. Maar ze bleek wel een naam te hebben.
“Ik mag niks zeggen tegen vreemde meneren,” zei ze, nog altijd met geklemde lippen, zodat het er moeilijk uitkwam, “vreemde meneren geven snoepjes en dan nemen ze je mee in hun Mercedes en dan doen ze verschrikkelijke dingen met je, of ze snijden je vinger af en sturen die op met de post en dan vragen ze losgeld.”
Ze keek me heel, heel serieus aan.
Ik vond het ook niet om mee te lachen, en knikte dus.
“Maar u bent geen vreemde meneer, eh?”
“Nee,” ik zei dat ik geen vreemde meneer was. Ik zou misschien voor haar wel een snoepje kopen, maar ik had geen Mercedes, zei ik. En dat snoepje zou ook voor later zijn, want oma was voor haar een ijsje gaan halen.
Oma keek trouwens geregeld onze richting uit om te zien of haar kleindochter nog op haar stoeltje zat, ze was er duidelijk niet gerust in. Het kleine vrouwtje keek ook even om en fluisterde dan zo stil, dat heel het terras het kon horen.
“Zij is mijn oma niet, ze zegt dat wel, maar zij is de boze heks en ze wil mij vergiftigen.”
Ze controleerde met haar blauwe ogen of ik het geloofde.
“Vanmiddag nog, met zuurkool, maar ik heb hem niet opgegeten!”
De boze heks had intussen haar ijsje bemachtigd en kwam ermee op het kleine meisje toe. Het was een dubbel hoorntje met een bruine bol chocolade en een gele bol vanille.
“En nu opeten zonder morsen,” zei ze. “En het hoorntje rechtop houden, want vorige keer lag alles al na een halve minuut tegen de grond, en voorzichtig likken, en pas op voor je jurkje.”
Hier is de tekst uit de afbeelding:
Ze gaf nog een hoop andere, nuttige wenken. En ze liepen samen de galerij in.
Nog één keer keek het meisje om en wees met haar lege hand naar de dame naast haar. Ze articuleerde heel duidelijk: “De heks!”
En toen begon ze te likken.