Hier is de tekst uit de afbeelding:
Viviane
Onlangs nog eens bij Jaak geweest, één van de groenste jongens onder mijn kennissen. Hij had mij al een paar keer gezegd dat ik eens moest aanlopen, want hij woonde nu in volle natuur, zei hij, in een oud hoevetje, dat hij zelf opgekalefaterd had, en ze aten uitsluitend groenten uit eigen tuin en onbespoten vruchten des velds.
Ik had wel wat moeite om het te vinden, want het gebied waar hij zich van de samenleving had afgezonderd, was betrekkelijk ontoegankelijk.
"Je kunt best parkeren aan het kapelletje," had hij mij verteld, "en de rest te voet afstappen. Dat is nog gezond ook."
Dus plaatste ik mijn wagen zodanig dat Onze-Lieve-Vrouw van de Altijddurende Bijstand hem goed in de gaten kon houden en vatte de bedevaart aan naar het hoevetje van Jaak. Een smalle landweg, die bijna volledig dichtgegroeid was, en je had inderdaad de indruk dat je bezig was binnendoor naar Scherpenheuvel te gaan.
Toen ik ter plekke arriveerde zag ik eruit als een ontdekkingsreiziger die drie dagen regenwoud tijdens de moessonregens had doorgelopen, met een persoonlijke voorkeur voor moerassen en drijfzand.
Ik was welkom, zei Jaak, en ik kreeg dadelijk een kom onderontwikkelde koffie uit de buurt van Cuba, maar een Havannasigaar was er niet bij.
"Sinds Viviane en ik hier wonen, roken we niet meer, wij willen ook dit milieu niet meer gaan vervuilen."
In de plaats waar wij zaten, stonk het.
"Het riekt hier!" zei ik dan ook, want af en toe ben ik niet hypocriet.
Dat klopte! Wij zaten waar vroeger de stal was en...
Als je meer nodig hebt of aanvullingen wenst, laat het gerust weten!
Hier is de tekst uit de afbeelding:
...zo’n lemen vloer is natuurlijk gedurende eeuwen doordrenkt met alle overtollige vloeibare en vaste stoffen van geiten, schapen, koeien en zo, die daar in de afgelopen eeuwen gelogeerd hadden.
"Dat is juist het leuke," zei Jaak, "en dat krijg je er in geen eeuwen uit."
En Viviane wilde dat zo. Ze had ook gewild dat de kippen nu in de salon zaten, de woonkamer van vroeger, waar toch bijna niemand kwam, want Viviane had groot respect voor beesten en als je las wat de Europese normen waren voor leghoenders, dan was dat ten hemel schreiend, terwijl we eigenlijk die diertjes enorm dankbaar moesten zijn voor hun eieren. En hij hield een mooie lezing over het ‘Wonder van het Ei’, de kern van alle dingen.
In de haard brandde turf. Een stank, die volgens Jaak, volledig harmonieerde bij de bovenvermelde.
Het was ook een idee van Viviane geweest. Geen stookolie, dat vervuilde alleen maar de lucht en maakte de ozonlaag kapot.
Ik kreeg een stukje biet, eigen kweek. Viviane had ze nog geplant. Het smaakte naar biet. De krant had Viviane ook opgezegd, en televisie of radio wilde ze niet. Alleen de natuur.
"En waar is Viviane?" vroeg ik tenslotte, want ik zag haar nergens.
Die was er een paar maanden geleden vandoor gegaan met een vertegenwoordiger in spuitbussen. Maar het enige wat ze meegenomen had, was de auto. En die vervuilde toch alleen maar, dus, die kon hij missen.
"Ja, wat wil je," zuchtte Jaak.
"De natuur, hé!" zei ik.
Laat weten als ik ergens mee kan helpen!