Hier is de tekst uit de afbeelding:
Bad
Godfried Bomans, ook alweer een hele tijd zaliger, schreef eens in een stukje dat, als hij een bad nam, altijd de knip op de deur ging.
Wij hebben daar alle begrip voor, maar thuis, in mijn gezin, hebben we op dat vlak minder ambities: wij laten, in tegenstelling met wat in het ongetwijfeld eerbare gezin Bomans tot de geplogenheden behoorde, de deur van de badkamer op een kier. Een kleine kier, weliswaar, maar toch nog een rasechte, duidelijke kier.
Zo zijn wij.
Niet omdat wij thuis exhibitionistische neigingen hebben, of repeteren voor openbare zedenschennis, en niet omdat wij zo speciaal op elkaar gesteld zijn, maar we laten toch niet graag iemand verzuipen, zeker geen familielid, zonder daar weet van te hebben, vooral als je toch in de buurt bent. Wij willen de doodsreutels en het ultiem gerochel van de drenkelling horen. Desnoods steken wij een handje toe als iemand de hand aan zichzelf wil slaan en maar blijft bovenkomen.
Bij ons zijn het dus bestendig opendeurdagen op het sanitaire vlak, want er wordt nogal wat afgewassen.
Het heeft natuurlijk zijn nadelen: op die manier hóren ze duidelijk alles in de woonkamer.
Persoonlijk vind ik dat zeer vervelend. Een badkamer is nu eenmaal een ideale plaats om, gedeeltelijk ontheven aan de zwaartekracht even helemaal op jezelf terug te plooien en weer eens kinderlijk jezelf te worden. Lekker te plensen en golfjes te maken. Of ongeoorloofde bellen uit donker koele vijvergrond te laten opborrelen.
Ik vind het een beetje spijtig, maar ja, ’t is nu eenmaal zo, je hebt geen keuze: ’t is de vrijheid en het on...
Laat weten als je de rest wilt of verdere hulp nodig hebt!
Hier is de tekst uit de afbeelding:
...fatsoen, of een eventuele verdrinkingsdood zonder getuigen.
Zingen is er dus ook nooit meer bij. Toch niet voluit. Vroeger draaide ik er mijn hele Hullebroeck-repertoire door, van Tineke van Heule tot het Hemelhuis: "Door mijn woning stroomt een zonnig licht…" en "Zou men armoe lijden om een mondje meer, ach, waar mensen strijden, helpt de Heer! Bis."
Het was zelfs een van de schaarse plaatsen waar ik nog unitaire gevoelens kreeg en de eerste strofe van het Vaderlandsch (nog met "sch") lied zong. Of floot, op de plaatsen waar ik de woorden niet kende.
Als ik een stortbad nam, dan jodelde ik wel eens, omdat ik vind dat zulks uitermate goed samengaat: 'jodelen en sproeien'. Vooral als het water iets te heet is, dan speel je Tiroler op één been. Met geglaceerde stembanden.
Dat doen we nu niet meer. Welvoeglijkheidshalve.
Het is dus niet alleen in de Vlaamse Opera dat het slecht gaat met de liedjes. En dan vertel ik er toch nog graag even bij dat ik welhaast de enige zanger was die niet gesponsord was of betoelaagd door de Vlaamse Executieve. Ik zong uitsluitend voor eigen rekening.
Nu neurie ik alleen nog maar.
Ik stap zo voorzichtig mogelijk op de toppen van mijn tenen het water in, ga nog voorzichtiger zitten, laat me wellustig op mijn rug glijden, terwijl het warme water bezit van mij neemt, laat mijn tien tenen allemaal tegelijkertijd de vrije loop, sluit de ogen gelukzalig en neurie dan een liedje, gewoonlijk een Engels, True love of Over the rainbow, uit een of andere oude musical, maar toch ook al eens een Vlaams, Beelden uit mijn kinderjaren of zo, want je moet er altijd voor zorgen dat de verhouding binnenlands en eigen werk, én al dat commercieel Amerikaans gedoe een beetje in evenwicht blijft. Dus laat ik Armand Preud’homme geregeld aan zijn trekken komen, met Laat ons liefde samen varen, en dan wieg ik in het water heen en weer.
Hier is de tekst uit de afbeelding:
Het zijn van de mooiste ogenblikken in de week, dat moet ik eerlijk bekennen.
Zelfs als het alleen maar bij neuriën blijft. Zelfs al staat de deur open, of toch op de kier. Of een halve.
Ik herinner me dat Jos Ghysen destijds een stukje over het bad schreef en dat hij altijd luidkeels “Non rien de rien, je ne regrette rien” zong, op de maat van zijn schuurborstel.
Ik neurie alleen maar, romantische dingetjes, maar ik betreur ook niks. En ik heb nog een echte, grote, dikke, dorstige spons, en géén borstel.
Te bad of niet te bad, denk ik dan. Heel zacht. Met mijn ogen toe.
Als je meer hulp nodig hebt, laat het weten!
L