De tekst in de afbeelding is als volgt:
VASTIGHEID
‘Vastigheid,’ zei Leonaar, ‘vastigheid, dat is het enige wat een mens nodig heeft. De jeugd van tegenwoordig heeft dat niet meer en je ziet wat ervan komt...’
Ze knikten allemaal, want ze vonden dat Leonaar dit keer overschot van gelijk had.
Om te beginnen vastigheid in het werk, vond Richard, want wie is er nu nog zeker van een plaats. Hij had laatst op de televisie nog een juffrouw horen zeggen dat ze al 19 jaar in het onderwijs stond, - die was dus bijna aan haar pensioen toe - en nog altijd niet vast benoemd was.
‘Was die getrouwd?,’ vroeg Sylvain een beetje heimelijk tussen neus en lippen.
Dat wist Richard niet.
‘Vroeger vlogen de vrouwen in het onderwijs buiten, als ze spraken van trouwen,’ zei Gerard, ‘van vastigheid gesproken?’
Jammer, jamaar, dat was iets anders. Dat vonden de anderen ook, dat wist je vooraf, ‘en ik wil daarmee niet zeggen’, zei Leonaar, ‘dat het vroeger ideaal was.’ Maar daar was toch meer ‘vastigheid’, dacht hij. In het weer bijvoorbeeld, daar kan je tegenwoordig toch geen staat meer op maken. En het eten? Er was vroeger misschien minder variatie, maar je hoorde toen ook niet spreken over cholesterol, en maagzweren, en boulemie en anorexia nervosa, daar hoorde je toch vroeger niet van.
Zwart brood met spek, en soppen, gewone kost, gebloemde patatten met ajuinsaus en een haring... Vastigheid... En ’s avonds rijstpap of havermoutpap.
Ze hadden er allemaal goede herinneringen aan, want aan hen zou die meneer Montignac niet te veel verdienen.
Vastigheid! Ook in het huwelijk, ging Leonaar nog een stap verder, want Leonaar was al 45 jaar getrouwd, en dat kon tellen.
‘Nog altijd getrouwd met mijn eerste vrouw,’ zei hij altijd, en daar waren er die dat dán niet dadelijk snapten, maar het had...
Wil je dat ik deze tekst samenvat, analyseer of verder verwerk?
De tekst in de afbeelding is als volgt:
...hij dan plezier in. Een vaste relatie, zoals dat heet, vastigheid, want anders hangt een vent te zwadderen zoals een nat hemd. Je geraakt op de sukkel, voor je het goed en wel beseft.
‘Kijk maar eens naar Clinton,’ opperde Sylvain, ‘die heeft toch ook een hoop krengsel op zijn nek gehaald, omdat zijn handjes wat los stonden. En dat voor een mens met zo’n hoge post. Ik kan goed begrijpen dat er mensen zijn die zo’n man niet meer moeten hebben.’
‘Och,’ zei Fons, die het allemaal iets breder zag, ‘ik denk dat dat erg overdreven is. Hoge bomen vangen veel wind, en ze blazen dat op. En ik denk dat die geleerde mensen op dat gebied geen haar beter zijn dan andere mensen. Je hebt dat toch ook gelezen van Mao-Tse-Tung, de Grote Roerganger, dat die zijn vrouw buitengezet had en op hoge leeftijd nog in zijn bed lag te stoeien met jonge, verse boerenmeisjes, die kirden van plezier. Want Mao, dat was iemand, dat was een soort god, en dus was het een eer, als je die eens mocht kietelen, en zo...’
Met Clinton was dat volgens hem juist hetzelfde: een paar deugnieten en onbetrouwbare trutten die daar een hoop geld probeerden uit te kloppen. Maar volgens Leonaar wilde dat toch niet zeggen dat je dat moest goedpraten. Persoonlijk hield hij het toch liever bij die ene vrouw, bij die vastigheid. Maar ja, zo’n president, met zo’n paar zotte koekentienen op kantoor, dat heeft natuurlijk meer occasie om al eens naast de pot te plassen.
‘En nog eens, volgens mij wordt dat hard overdreven. Als een pastoor een pint drinkt, is hij een drankverslaafde, en als je vandaag de dag als grootvader je kleindochter eens op de schoot pakt, dan durven ze zeggen dat je een pedofiel bent. Een mens zou schrik krijgen,’ zei Leonaar.
En daarom vond hij dat er best wat meer vastigheid kon komen. Op alle gebied.
Maar voor Clinton had hij begrip. Hij had die meisjes eens goed bekeken, die zogezegd met hem te doen hadden gehad. Hij had daar maar één woord voor: gelakte eenden waren het, voor geen haar te vertrouwen.
En dat vond zijn vrouw ook.
En dat wilde toch veel zeggen.
Want als dié iets zei...!
Wil je dat ik deze tekst samenvat, analyseer of verder verwerk?