De tekst in de afbeelding is als volgt:
BIJWOORDELIJKE BEPALING VAN TEGENSLAG
Het kan iemand soms tegenzitten in het leven. En je kunt daar altijd zelf niks aan doen.
Zo heb ik een vriend, die voor het geluk geboren scheen, maar toen hij trouwde, is alles fout beginnen lopen.
Om te beginnen kwamen er vijf kinderen, wat in die tijd al een beetje onbruikelijk was. Maar ja, de condooms waren ook nog niet wat ze nu zijn, van de pil kreeg je toen nog een baard, en abortus, ja daar moest je voor zijn. Daar stond toen nog straf op, en het abortustoerisme naar Nederland stond toen ook nog in zijn babyschoentjes.
Dus bleef hij zitten met die vijf kinderen. Een kleine ramp, natuurlijk, vooral omdat hij ze allemaal nog streng opvoedde en dat ze bovendien verstandig waren.
Ze studeerden goed, en door die strenge opvoeding wilden drie van de vijf naar de universiteit om voort te studeren.
Heb het maar aan de hand. Je wordt dan wel een tijdje later werkloos dan ongeschoolde kinderen, maar intussen kosten ze toch ook handen vol geld. Stukken van mensen. Hij moest ervoor lenen.
Bovendien kozen ze alle drie een weinig lucratieve richting.
De oudste werd dokter, kon dus later niet gaan doppen, moest leven van vijf patiënten per week. Je krijgt dan wel een hoop monsters en stalen gratis van de firma’s, maar dan moet je ook nog ziek worden en nog uitgerekend de gepaste ziekte krijgen.
Ellende dus. En de vader maar weer sponsoren.
Heb het maar aan de hand.
De tweede, die werd veearts. Net op het moment dat het vee zo goed als op was en dat geen enkele koe, die een beetje hygiëne en zelfrespect had, zich nog door de eerste de beste stier wou laten doen. Daar kwam tegenwoordig geen stier en ook geen gewone veearts meer aan te pas, en dus verdiende die sukkelaar het zout niet op zijn patatten, zoals de boeren zeien.
Maar ja, hij was dan toch dierenarts en er was toch wel altijd ergens een kat in verwachting... Dat bracht wel niets op, want katten zijn geboren doe-het-zelvers, maar zo’n nest katten blijft toch nog altijd een mooi stilleven.
De derde zoon volgde archeologie tegen ook 200.000 frank per jaar en toen hij afgestudeerd was, trok hij met een truweeltje en een soort van gevoelige tandenborstel naar Klein-Azië om iets op te graven, waarvan ze niet helemaal zeker waren dat het zich daar bevond, en omdat de subsidies nog niet rond waren, kon de vader natuurlijk weer sponsoren.
De vierde zoon was een dochter en op haar had hij heel zijn hoop gesteld voor zijn oude dag. Maar die werd non. En niet zomaar gewoon non, neenee, non van het merk van Fabiola in Opgrimbie. Een beetje illegaal, maar kom. We leven toch ook maar in België, en Fabiola is iedereen niet.
De jongste zoon werd eerst burgerlijk ingenieur, en toen die ook zonder plaats zat, besloot hij een snelcursus voor pater te volgen en naar de krottenwijken van Brazilië te vertrekken. Die zou hij dus ook niet veel meer terugzien.
De andere drie zonen trouwden allemaal, voor de wet en voor de Kerk. Het bleef dus tegenslaan. Want in plaats van gewoon gezellig te gaan samenhokken, zadelden ze nu hun vader ook nog op met de kosten van een mis met drie heren, een feestmaal dat afschuwelijk veel geld kostte, en waarvan iedereen zei, dat het zonde was van de dukaten. Want zoals dat tegenwoordig ging in het huwelijk, kon het na veertien dagen alweer afgelopen zijn en konden ze beginnen kissebissen over welke stoel van wie was.
De pech bleef hem dus achtervolgen, want in plaats van uit mekaar te gaan, bleven ze netjes bij mekaar, bleven mekaar nog trouw ook, fokten als de konijnen, zodat de opa kon blijven sponsoren. En tot overmaat van ramp won zijn bloedserieuze vrouw ook nog 45 miljoen met de Lotto.
’t Is íéts, natuurlijk, maar je moet toegeven: wat doet een mens tegenwoordig nog met 45 miljoen?
Een beetje swappen, maar dat is het dan ook.
Wil je dat ik deze tekst samenvat, analyseer of verder verwerk?