Sommige mensen hebben een mening. Anderen hébben niet alleen een mening, maar dragen ze ook uit, alsof het een haute couture jasje is dat je enkel mag aantrekken als de camera's draaien en de lichtjes goed staan. Je vindt ze meestal op televisie: gladjes, vlot, en strategisch gelakt. Ze hebben titels, rang, een watermerk van autoriteit en vooral: ze zeggen dingen. Zinnen die klinken. Zinnen die glanzen. Zinnen die soms zelfs rijmen — maar als je goed luistert, dan merk je: ze betekenen eigenlijk niets.
En dan hoor je die zinnetjes, die ik intussen al kan meezeggen:
“Wat ik nu ga zeggen is mijn persoonlijke mening.”
Alsof dat een soort audiovignet is voor echtheid.
Maar eerlijk? Dat zinnetje heeft bij mij hetzelfde effect als gluten op een tarwe-allergie: mijn huid begint te jeuken, mijn oksels krijgen eczemawaarschuwingen en mijn ziel krimpt ineen. Want telkens ik zoiets hoor, weet ik: deze man heeft óók nog andere meningen, voor andere gelegenheden. Voor andere tafels. Voor andere salarisschalen.
Op het forum — ja, dat heilige digitale koffiehuis waar wij, lotgenoten, onze zielen aan de kapstok hangen — is het anders.
Daar zeggen mensen geen “in geenen dele eens zijn met eminente collega’s.”
Daar zeggen mensen:
"Ik ben bang."
Of:
"Ik weet het niet meer."
Of zelfs:
"Mijn lief raakt me niet meer aan en ik mis haar zo."
Dat is geen mening. Dat is leven. Dat is hart. Dat is waarheid met tranen of een snik tussen de regels. Dat zijn geen quotes die je op een tegel zet voor Instagram. Dat zijn zinnen die je alleen durft uitspreken wanneer je voelt dat de ander ook echt luistert. En laat dat nu net zijn wat we hier doen: luisteren. Zonder lichtjes. Zonder microfoon. En zonder publiek.
Op televisie draait alles om toon. Om verpakking. Om hoe iets klinkt — en niet hoe het voelt. Dat maakt het moeilijk voor mensen zoals ik. Mensen van het tastbare soort. Met knieën die kraken en een hart dat niet altijd weet hoe het nog hoop moet vasthouden.
Ik heb geen toon. Ik heb een stem. En die klinkt soms wat schor van de hormonen of een beetje brokkelig door de emotie, maar ze is van mij. Mijn enige, échte stem.
En op dat forum, tussen lotgenoten die ik nooit gezien heb, voel ik me begrepen — omdat daar niet geoefend wordt op standpunten, maar omdat daar stiltes vallen waar ze moeten vallen. Omdat een zucht soms meer zegt dan een opiniestuk. Omdat “hoe gaat het?” daar een gevaarlijke, maar échte vraag is, zonder autocue.
Ik weet niet of dat ooit nog op televisie komt: echtheid. Misschien als ze per ongeluk de cameraploeg vergeten uit te zetten. Maar voorlopig blijf ik hier. Tussen mensen die niets moeten bewijzen. Die niet willen scoren. Die gewoon proberen te zijn wie ze zijn — en dat is, met of zonder kanker, al moeilijk genoeg.
En dus zeg ik af en toe: “naar mijn gevoel.”
Niet omdat ik daarmee de waarheid in pacht heb. Maar omdat dat alles is wat ik heb.
En dat mag, hoop ik.
Op dit forum toch wel.
Reactie plaatsen
Reacties