Soms sluipt de nacht met koude voeten door mijn hoofd. En dan weet ik: het bos roept weer.
Ik slaap doorgaans goed. We vallen vlot in, en zelfs na de gebruikelijke nachtelijke plas — een vaste compagnon de route sinds de hormonen begonnen — draaien we ons weer om, als twee oude lepels in een lade. En meestal is het dan ook gewoon ochtend.
Maar soms, soms gebeurt er iets. Iets wat zich in stilte aandient. Een beweging in mijn hoofd. Een geur. Een echo. En dan weet ik: ik ben daar weer geweest.
In het bos.
Het is altijd hetzelfde. Niet zwart, niet dreigend. Een traag ademend woud vol mist en half vergeten geuren. Ik loop er, niet gejaagd, niet doelloos. Alsof mijn voeten iets weten dat mijn hoofd vergeten is. Er is geen pad, maar ik ga toch vooruit. En altijd, ergens tussen de stammen, is hij daar: de wolf.
Hij komt niet dichterbij. Hij hoeft niet. Hij wacht. Twee vurige ogen in het kreupelhout. Hij kijkt. Niet vijandig. Niet vriendelijk. Gewoon... daar.
Ik weet dat hij op mij wacht. Niet om te verslinden. Maar om gezien te worden.
Hij is alles wat ik overdag wegduw. De angst dat het erger wordt. Dat ik zal aftakelen tot een schim van wie ik was. Dat ik Mevr willy zal belasten met iets waar geen liefde tegenop kan. Dat ik blijf leven uit gewoonte, niet uit hoop.
Of erger nog: uit schrik om te sterven.
En toch ben ik niet bang voor hem.
Want hij is van mij. Mijn wolf. Hij hoort bij het verhaal. Hij is geen straf, geen eindstation, geen metaforisch beest met psychoanalytische pootjes. Hij is gewoon het deel van mij dat zich alleen 's nachts durft tonen. Als alles stil is. Als niemand toekijkt. Als zelfs het forum slaapt.
En dan sta ik soms op. Drink een cappuccino. Lees wat. Schrijf wat. En meestal keert de rust dan vanzelf terug. Als een kat die zich in je schoot vleit zonder dat je haar hebt geroepen.
Ik laat hem daar. In het bos. Tussen de stammen. Tussen alles wat niet gezegd is. Want zolang hij blijft wachten, weet ik dat ik besta.
En zolang ik besta, heb ik nog iets te zoeken.
Zelfs al ben ik vergeten wat.