Paraplu
Soms is het net alsof er een eigen weerman in mijn hoofd zit. Zo’n brompot die elke ochtend mompelt: “Vandaag kans op buien, aanhoudende miezer, geen uitzicht op zon.” En gelijk heeft hij vaak ook. Dan regent het vanbinnen. Niet heftig, niet spectaculair, gewoon dat eindeloze gedruppel waardoor alles zwaar wordt.
Op zulke dagen loop ik rond alsof ik uit wrakhout ben opgetrokken. Joggen? Vergeet het. Zelfs een cappuccino smaakt dan alsof de melk verzuurd is. Mevr willy hoeft maar te vragen of ik de vuilbak buiten wil zetten, en ik kijk alsof ze me een driedaagse trektocht naar de Alpen opdraagt.
Maar gelukkig is er mijn paraplu. Niet zo’n glimmend ding uit de winkel, maar eentje die altijd in mijn jaszak blijkt te zitten. Humor, noem ik hem. Soms wappert hij half open, soms klapt hij om door de wind, maar meestal is hij stevig genoeg om me droog te houden. Een slechte mop over mijn eigen chemobrein, een flauwe grap over steunkousen die meer rek hebben dan ikzelf — het zijn druppelvangers.
En het mooiste is: het blijft niet altijd regenen. Er zijn ook van die dagen dat de zon gewoon brutaal doorbreekt. Dan kan ik ineens weer lachen, harder dan verstandig is, en smaakt de koffie naar leven in plaats van naar lauwe troost. Zulke dagen zijn zeldzaam en kostbaar. Ik steek ze in mijn binnenzak zoals anderen een liefdesbrief bewaren.
Wat ik geleerd heb: die paraplu hoef ik niet alleen voor mezelf open te houden. Er is ruimte zat. Dus als jij vandaag natgeregend bent in je hoofd, kom maar even schuilen. We wachten samen tot het weer beter wordt. En als de zon terugkomt, lachen we er samen om — harder, warmer, en misschien wel een beetje tegen de regen in.