Sinds ik – vanwege mijn kanker, mijn hormonen en mijn verstrooide hersenpan – niet meer goed weet waar mijn voeten staan, ben ik ook maar beginnen kijken naar de sterren. Niet de gewone, nee nee, die geloof ik allang niet meer. Die vertellen elke week hetzelfde met andere woorden: "Er komt iets op je pad." Ja, dat weet ik zelf ook. Waarschijnlijk een rollator.
Dus ben ik overgestapt op de Chinese horoscoop. Omdat ik graag chinees eet. Heel gewoon hoor: Kip met rijst en curry, dacht ik zo: ik ga mijn toekomst uit de Chinese menukaart halen.
Volgens die kaart ben ik een slang. Een glibberig, listig ding met een filosofische inslag en een neiging tot jaloezie. T
En Mevr willy is een paard. Een écht paard. Een edel, krachtig dier met een stevige wil, een warm hart en de eigenschap om zonder waarschuwing van galop naar steigeren over te gaan. Koppig soms, maar als ze van je houdt, dan draagt ze je. En als je pech hebt, trapt ze ook eens uit.
Zachtaardig dus, maar met hoefijzers.
Nu, afgelopen week stond er in mijn Chinese horoscoop dat ik "een periode van introspectie en herstel" zou doormaken.
Ik dacht: dat komt goed uit, ik heb toch niks anders meer te herstellen.
Dus heb ik me geïnstalleerd op het terras, met een lavendelkaars die ik ooit kreeg van iemand “voor de energie.” Ik heb haar maar aangestoken, uit beleefdheid tegenover het universum.
Voor me stonden drie bloempotjes. Eentje met petunia’s, eentje met aarde zonder inhoud, en eentje waar iets in groeit dat ik vergeten ben te planten.
Ik heb er een kwartier naar zitten kijken. En daarna nog eens vijf minuten naar mijn handen.
En ik dacht: als dit nu geen innerlijke rust is, dan weet ik het ook niet meer.
Tot Mevr willy riep dat ik mijn pil was vergeten.
Rust is relatief. Zeker in een lijf dat elke dag zijn eigen handleiding herschrijft.
En volgens de horoscoop zou "oude liefde opnieuw opvlammen." Aha! dacht ik. Eindelijk nog eens vuurwerk in bed! Maar toen bleek dat het ging om een oude liefde voor rijsttaart. En ja, ik heb mezelf betrapt met een vork in de hand aan de koelkast, om 03:00 's nachts. Alleen. In pyjama. Zonder de taart.
Mevr willy’s horoscoop – die van het paard – was ook niet mis: “Uw vurige temperament en rechtlijnigheid zorgen voor onverwachte aantrekkingskracht.”
Ze las het voor en zei: “Nou, dat zal dan wel over jou gaan, want van mij moet niemand nog iets hebben.”
Waarop ik antwoordde dat ik haar anders nog elke dag bewonder als ze met haar paardenstaart de vuilbakken buitenzet. Ze zei dat dát niet grappig was, en of ik niet eens iets nuttigs kon doen. Wat trouwens óók in haar horoscoop stond: “Vermijd conflicten met koppige slangen.” Hm.
En toch: het was een goeie week. Geen kanker-nieuws, geen scan die rammelt, geen bloeduitslagen die schommelen als mijn humeur. Alleen wat gepruttel in de darmen van de rijsttaart, en een moeilijk gesprek met mijn navel over zelfliefde.
Volgende week staat er iets over "een onverwachte kans". Ik kijk er al naar uit. Misschien is het een korting op steunzolen. Of een passionele ontmoeting met de kinesiste, die tegenwoordig mijn nek kraakt alsof ze een selderstengel vasthoudt.
Wat het ook wordt: ik lees de horoscoop pas volgende zondag. Anders is het geen verrassing meer.
En als het écht tegenvalt, dan ga ik gewoon weer Chinees halen. Rijsttaart erbij. Want zelfs slangen hebben af en toe behoefte aan troostvoer.
En paarden trouwens ook. Al laten die zich niet zomaar voederen – tenzij het uit vrije wil is, en liefst met een beetje respect.