Was het goed genoeg?
Er zijn van die dagen waarop de tijd wat trager tikt. Niet omdat de klok stuk is, maar omdat jij zelf niet meer zo vlot beweegt als vroeger. Je lijf doet nog mee — op zijn manier, op zijn ritme — maar je hoofd blijft soms hangen in een gedachte die zich niet zomaar laat afschudden.
Soms gebeurt het onverwacht. Je zit gewoon aan tafel. Of ligt op de bank met een halfslachtige poging tot middagdutje. En ineens is het daar — de stilte. Niet de comfortabele soort. Nee, zo’n stille leegte waarin je hoofd ineens begint op te ruimen. Alsof iemand de balans opmaakt.
En dan vraag je je af: heb ik het goed gedaan?
Niet omdat ik op sterven lig — ik ben er nog. Nog elke dag. Ik leef, ik wandel, ik tik mijn blogs bijeen en ik lees wat hier geschreven wordt. Maar sinds de kanker, sinds dat trage besef dat je leven een andere richting op duwt, sluipt die vraag vaker binnen. Niet als dramatisch verdict, maar als zachte ondertoon die altijd ergens meeloopt: was ik goed genoeg?
Voor Mevr willy, die al zoveel van mijn stormen doorstaan heeft. Voor zoonlief, met wie het vaderschap nooit volgens handleiding verliep.
Ik weet het niet. Er zijn stormen geweest. Ruwe jaren. Dingen die ik beter had kunnen aanpakken. Of vermijden. Soms ben ik met open ogen in het onweer gelopen. Soms was ik zelf de donder. Maar ik heb ook geprobeerd. Met vallen en opstaan. Met liefde, denk ik. Of iets wat daar dicht genoeg bij komt.
En het forum… dat is een ander soort thuis geworden. Ik ben er terechtgekomen omdat het moest — kanker drukt je ergens binnen zonder veel uitleg. Maar ik bleef omdat ik hier iets vond wat zeldzaam is: mensen die elkaar begrijpen, vaak zonder veel woorden. Mensen die, net als ik, proberen goed genoeg te zijn — ook als het lijf niet meer mee wil, ook als je hoofd vol mist zit.
Misschien heb ik hier ook iets nagelaten. Geen grootse inzichten, geen wetenschappelijke doorbraken — maar misschien een glimlach. Een rake zin. Een stille herkenning.
Ik weet niet wat ik achterlaat. Een paar teksten misschien. Wat moppen. Wat knipoogjes. Misschien zelfs een paar mensen die ooit gedacht hebben: die Mr willy, die begreep mij. Of: die liet mij even lachen. En dat is al wat.
En Mevr willy… die blijft. Ondanks alles. En ik hoop dat ze ergens, diep vanbinnen, nog weet waarom ze gebleven is. En dat zoonlief — ook al heeft hij zijn eigen leven, zijn eigen zorgen — ooit nog eens glimlacht om iets wat ik zei, of deed, of schreef.
Want uiteindelijk is dat het enige wat telt, denk ik. Dat je iets van liefde achterlaat. Niet als held, niet als heilige — maar als mens. Met rafelranden en deuken, maar met warmte. Echte warmte.
Zolang ik nog woorden heb, blijf ik hier. Niet luid. Niet groots. Maar echt.
Dan was het, alles samen, misschien toch wel goed.