De last van groei
Er was een tijd dat ik dacht dat het leven altijd licht zou blijven. Ik liep rond alsof de dagen oneindig waren, alsof de tijd een voorraadkast had die nooit leeg raakte. Zorgeloos, een beetje dwaas misschien, maar gelukkig in mijn onnozelheid.
Tot het leven zijn rekening kwam presenteren. Eerst in de vorm van verantwoordelijkheden die ik niet langer kon doorschuiven, later in de gedaante van kanker. Plots moest ik lasten dragen die zwaarder waren dan ik ooit had vermoed. Mijn gezin, mijn gezondheid, mijn eigen angst — allemaal dingen die ik niet kon laten vallen. En vreemd genoeg, in die last zat ook iets dat me groter maakte dan ik zelf wilde zijn.
Het klinkt mooi als je zegt dat je groeit door wat je meemaakt. Maar eerlijk? Soms voelt het helemaal niet als groei, maar als ploeteren. Beslissingen nemen waar geen goede uitkomst voor bestaat. Fouten maken, ook al dacht je het begrepen te hebben. Je afvragen of je de kracht nog hebt om door te gaan, terwijl de tijd geen seconde vertraagt en je toch vooruit duwt.
Toch merk ik dat er in dit alles iets verandert. Ik ontdek een zachtheid in mezelf die ik vroeger niet kende. Ik leer dat de last, hoe zwaar ook, mij vasthoudt aan de grond, dicht bij wie ik liefheb. En elke keer dat ik weer opkrabbel na een val, voel ik dat er, diep vanbinnen, een kracht zit die ik niet zelf bedacht heb, maar die er gewoon is.
De last van groei — ik draag hem niet vrijwillig, ik mopper er vaak op, en ik zou hem met plezier in de gracht kieperen. Maar tegelijk weet ik: zonder die last zou ik niet de mens zijn die nu dit schrijft. En misschien is dat wel de ironie van het bestaan: dat wat ons krom doet lopen, ons ook het meest menselijk maakt.