Onder een loodgrijze hemel, waar de zon zelden doorbrak en de sterren niet meer schitterden, leefde een ziel in constante strijd. Een ziel die zich verloor in de schaduw van haar eigen bestaan. Elke ademhaling voelde verkeerd, alsof zelfs het simpelste levensteken een misdaad was. Gedachten en gevoelens, ze voelden als een last die de werkelijkheid vervormde en de wereld om hen heen onwerkelijk maakte.
"Ik moet de realiteit onder ogen zien," fluisterde ze tegen zichzelf, haar stem verloren in de eindeloze leegte. "Stop met proberen een fantasie te leven." En zo kroop ze terug in het zwarte gat dat haar thuis was geworden, een plek waar het donker heerste en eenzaamheid troost bood. Hier, ver van de wereld, kon ze niemand van streek maken. Haar gedachten schaden alleen haarzelf, een pijn die ze diep vanbinnen voelde maar niemand anders ooit zou bereiken.
Het was nooit haar bedoeling geweest om anderen pijn te doen. De muren van haar zwarte gat resoneerden slechts met haar eigen echo, een martelend koor dat een verhaal vertelde van pijn en verwarring. In deze stille somberheid namen de demonen het over. Ze kwamen uit hun schuilplaats, op zoek naar een strijd. Maar ze had geen kracht meer om te vechten.
"I k geef het op," fluisterde ze opnieuw, haar stem gebroken en vol wanhoop. Ze had geprobeerd een krijger te zijn, maar de waarheid was hard en onontkoombaar. "Ik ben uitgeput, geen gevecht meer om te geven. Ik ben verslagen." De demonen dansten om haar heen, hun schaduwen dreigend en onheilspellend. Ze konden nu doen wat ze wilden.
Ze zat in haar put van ellende, omarmd door het zwart van haar eigen wanhoop. Dit was haar laatste symfonie, het laatste liedje dat ze ooit zou zingen. De woorden kwamen langzaam, doordrenkt van melancholie en berusting. "Qué Sera, Sera. Wat er ook zal zijn, zal zijn. Ik geef geen fuck meer om wat er met me gebeurt." En zo, in de stilte van haar eenzaamheid, verdween ze in de donkere diepten van haar eigen geest, verloren maar eindelijk vrij van strijd.
De rest wist je al.