In mijn kweekzone is zes tot acht weken voor de laatste nachtvorst het geschikte moment om mijn zaadpakketten tevoorschijn te halen en te kijken welke groenten voor koel weer ik moet planten. Ik doe dit elk jaar.
Dit jaar doe ik het echter met enige tegenzin. In 2023 had ik mijn slechtst producerende tuin ooit. De enige groente die ik in overvloed kreeg was snijsla. Mijn courgetteplanten bloeiden, bloeiden en brachten nooit fruit voort. Mijn komkommerplant gaf me twee…TWEE…komkommers. De rest bloeide niet eens.
Ook voor mij als moeder was het afgelopen jaar zwaar. Kijken hoe mijn jongste LOL-poppen weggooit en een Queen-poster opspelt; aan de zijlijn staan terwijl mijn zoon van middelbare leeftijd de moeilijke les leert van het verliezen van een studiebeurs. Nog moeilijker is het dat er nog een jaar voorbijgaat waarin mijn oudste dochter niet tegen me praat. Het is verleidelijk om op te geven als de dingen die we kweken moeite hebben om te bloeien.
Elk jaar maak ik tegen het einde van februari de tuinbedden van de planten van vorig jaar schoon, nu droog ik de schillen, en meng ik mestcompost door de grond. Ik sleep de metalen hark over het zand en egaliseer het gebied ter voorbereiding op mijn zaailingen. Het is een spel waarbij je moet puzzelen wat je waar moet planten, waarbij je moet bepalen wanneer een gewas klaar is om te oogsten en vervolgens wordt verwijderd om ruimte te maken voor de zomergroenten.
Terwijl ik het vuil in een van de bedden mengde, merkte ik dat de grond eronder er grijs uitzag. Niet genoeg zuurstof en te veel water. Geen wonder dat de planten niet gedijen. Ik had geen idee wat er zich onder de oppervlakte afspeelde.
Na de verschrikkelijke oogst van vorig jaar heb ik overwogen om niets te planten. Tuinieren kost werk en vereist consistente aandacht. Om zo veel te investeren en zo weinig te oogsten... moest ik mezelf afvragen of het het waard was. Misschien zou ik dit jaar mijn tijd besteden aan iets met een hogere opbrengst.
Maar toen herinnerde ik me hoe leuk het was om een zaailing door de grond te zien breken, dagelijks de water- en zonlichtopname te controleren en te kijken of de plant recht groeide of de steun van een paal nodig had. En dan, de glorieuze dag waarop de eerste bloem werd gezien, een belofte van wat spoedig zou komen.
De vreugde overtreft ruimschoots het verdriet. Als we ervoor kiezen om te planten, gaan we ermee akkoord het risico te nemen dat de groente niet wordt zoals we hadden gehoopt. We kunnen ons daardoor laten weerhouden om ooit nog eens te planten, maar dan missen we de middag in april waarop we onze mand pakken en de achterdeur uit rennen, benieuwd of vandaag de dag is waarop we onze eerste kunnen oogsten.
Is het groot genoeg? Moet ik nog een dag of twee wachten? Als ik het laat liggen, kan een beestje er eerder van proeven dan ik. Had ik de juiste hoeveelheid stikstof, voldoende kalk? Zoveel beslissingen. Ik doe wat ik denk dat het beste is.
Dit jaar ben ik hoopvol. Ik heb aanpassingen gedaan. Ik heb van mijn fouten geleerd. Ik heb gaten in het hout geboord aan de onderkant van de verhoogde bedden voor extra drainage. Ik verwijderde de zwarte (geverfde) mulch die ik over de grond had aangebracht om onkruid tegen te houden (beginnersfout). Ik heb de PH getest en ben blij om te zien dat de grond gezond en gereed is.
Gisteren heb ik kleine zaadjes Black Simpson-sla, Buttercrunch-sla, lente-uitjes en radijs in de rijke, zwarte aarde laten vallen. Midden in de nacht werd ik wakker van het geluid van de donder.Een teken dat de natuur zou doen waar zij goed in is, en mijn zaailingen precies zou geven wat ze nodig hebben.
Ik heb mijn uitdagingen gehad bij het kweken van dingen. Het lijkt erop dat sommigen een handvol zaden op aarde kunnen strooien en een recordoogst kunnen krijgen. Ik probeer mezelf niet te vergelijken of verbitterd te worden door hun succes. Misschien lijkt succes meer op het proces en niet alleen op de uitkomst.
Maar ik ben vastbesloten om elk jaar in februari het oude op te ruimen om plaats te maken voor het nieuwe, en blijf altijd hoopvol. Dit wordt het jaar waarin alle aanpassingen resulteren in een jaar van ongekende groei.
Omdat een lege tuin mij gewoon een leeg gevoel geeft. Het leven vindt een manier om de dingen weer heel te maken. Mogen we allemaal vol zijn.