Terwijl ik hier weer zit te mijmeren achter mijn computer, merk ik dat mijn gedachten teruggaan naar de reis die me tot dit moment heeft gebracht. Het zachte gezoem van de PC vormt de achtergrond van de vele emoties die in me opwellen. Kanker—zo'n klein woord voor iets dat zo'n diepe impact heeft op iemands leven. In de palliatieve zorg zijn, heeft me een nieuw perspectief gegeven op de kwetsbaarheid en de schoonheid van het bestaan.
Het gewicht van deze realiteit brengt een reeks zorgen met zich mee. Er zijn momenten waarop de onzekerheid overweldigend voelt, wanneer de schaduwen van twijfel en angst onuitgenodigd binnensluipen. Toch is er te midden van deze uitdagingen een zilveren randje—een diepere waardering voor de eenvoudige vreugden die elke dag biedt. De warmte van een zonsopgang, het zachte geritsel van bladeren, de troost van een gedeelde stilte met iemand van wie je houdt.
Mevrouw Willy en ik hebben talloze uren besteed aan het bespreken van de weg die voor ons ligt. We zijn de moeilijke gesprekken niet uit de weg gegaan, maar hebben de onderwerpen die vaak onbesproken blijven, rechtstreeks aangepakt. Samen hebben we een begrip bereikt—een wederzijdse overeenkomst dat wanneer het leven te zwaar wordt, we zullen kiezen voor euthanasie. Deze beslissing is niet geboren uit wanhoop, maar uit een verlangen om waardigheid en autonomie te behouden in het aangezicht van het onvermijdelijke.
Het weten dat we deze keuze hebben gemaakt, brengt een diep gevoel van vrede in mijn geest. Het is alsof een zware last is weggenomen, waardoor we ons kunnen concentreren op het heden zonder de constante wolk van onzekerheid. Er is troost in het hebben van een plan, in het weten dat we enige controle hebben over hoe ons verhaal eindigt.
Deze gedeelde beslissing heeft de band tussen ons versterkt. Het heeft deuren geopend naar gesprekken gevuld met eerlijkheid en kwetsbaarheid, waardoor onze verbinding op manieren is verdiept die we nooit hadden voorzien. We koesteren elk moment intenser, omarmen het lachen en de tranen, het alledaagse en het buitengewone.
Het leven, in al zijn complexiteit, is een tapijt geweven met draden van vreugde en verdriet, hoop en acceptatie. Terwijl we deze laatste hoofdstukken navigeren, vind ik troost in de liefde die me omringt en de herinneringen die we hebben gecreëerd. Er is schoonheid, zelfs hier, in de schemering van mijn reis—een zachte herinnering dat elk einde een natuurlijk onderdeel is van het levensritme.
Ik ben dankbaar voor de helderheid die deze beslissing heeft gebracht, waardoor ik elke dag met een vredig hart kan omarmen. Het pad dat voor me ligt is misschien onzeker, maar ik bewandel het met de wetenschap dat ik niet alleen ben, en dat liefde me zal begeleiden door wat er ook komt.