Gisteren had ik een betere dag. Weinig pijn en met de vermoeidheid viel het nogal mee. Ben dan maar naar de Leie gewandeld en heb, voor een drietal uren, beslag gelegd op een bank aan de waterkant. Gezien het lentezonnetje was het nogal druk op het jaagpad. Inderdaad druk. Fietsers die voorbij racen richting Franse grens en dan waarschijnlijk terug, zonder oog te hebben voor de bloei en de vogels in de Leieberm. Wandelaars die naast elkaar meters afmaalden en de fauna en flora bekeken op het kleine scherm voor hun neus. Het viel op dat er weinig gepraat werd. Iedereen was met iets bezig zonder interactie. In die ganse namiddag is er welgeteld een vriendelijk, waarschijnlijk eenzaam, vrouwtje geweest die leunend op haar rollator een goeiedag zei en vertelde over haar dagelijkse wandeling langs de kade. Bij het terug naar huis wandelen kwam een nare gedachte bij mij op. In de wachtrij in het ziekenhuis, voor de bestraling, praatte wel iedereen met elkaar. Vroeg wel iedereen hoe je dag was geweest en wat je gedaan had. Tijdens de chemokuren gingen we wel naar elkaars kamer als we ons wat beter voelden. Moeten we echt eerst ziek worden eer we contact met elkaar zoeken. Hopelijk komen er nog veel betere dagen en zie ik het vrouwtje terug.