Zoals het spreekwoord zegt: Sterven is gemakkelijk, iedereen kan het.
Het overkomt je gewoon. Als de tijd rijp is, hoef je er zelf niks meer voor te doen. Je stopt gewoon met ademen, en hup, dat was het dan. Geen gedoe meer met pillen, geen eindeloze doktersbezoeken of slopende behandelingen, geen ziekenhuisformulieren die nog ingewikkelder zijn dan de vraag of Schrödingers kat (*) nu dood is of niet.
Leven daarentegen... Pfff. Daar komt heel wat bij kijken. 's Ochtends je sokken zoeken, cappuccino zetten zonder eerst je pillen te vergeten , en dan de dag doorkomen zonder ergens halverwege in de zetel te ploffen en te denken: "Weet je wat, laat maar."
Als je gezond bent, voelt leven aan als vanzelfsprekend. Maar zodra je lijf begint te sputteren, wordt het een klus. En voor ons, kankerlijers, zoals Mr Willy, is dat geen abstract filosofisch vraagstuk, maar een dagelijkse realiteit.
Mensen zeggen vaak: "Je moet vechten." Maar tegen wie of wat? Tegen een ziekte die zich niets aantrekt van je karakter of je bucketlist? Tegen je eigen lichaam, dat als een stakingsbereide NMBS-machinist af en toe gewoon dienst weigert? Of tegen die godverdomse mallemolen in je hoofd, een kermisexploitant zonder vergunning die je constant trakteert op gratis ritjes in de achtbaan van twijfel en angst?
Nee, vechten is misschien niet het juiste woord. Het is meer volhouden. Doorgaan. Tegen beter weten in soms. Omdat je nog iets te doen hebt. Omdat er nog een stukje taart is dat op moet. Omdat iemand op je wacht.
En das dus de ironie: leven is moeilijk, maar het is net die moeite die het de moeite waard maakt. Het is de kracht vinden om door te gaan, ook al lukt het steeds minder vlot. Het is blijven joggen, zelfs al voelt het alsof je spieren de dag erna een staking hebben uitgeroepen. Het is blijven lachen om de absurditeit van het bestaan, zelfs als de realiteit soms meer kafkaiaans aanvoelt dan je lief is.
Kankerlijders leven met een houdbaarheidsdatum in hun achterhoofd. Dat maakt alles intenser. Ooit was de toekomst een lange weg met af en toe een rotonde. Nu voelt het eerder als een afrit die onverwacht dichtbij komt. En toch… Toch is er die onweerstaanbare drang om gas te blijven geven.
Niet omdat je de dood vreest - nou ja, toch wel - maar vooral omdat je de rit nog niet beu bent. Omdat er nog een blog in je hoofd zit, nog een rondje joggen, nog een tête-à-tête met Mevr Willy.
Sterven is makkelijk. Het vraagt niets meer van je. Maar leven, dat is een kunst. En we zijn toch , zoals velen hier, een van de kunstenaars die nog altijd op het podium staan.
Met een grijns, een snuif ironie, en een diepe buiging voor het absurde theaterstuk dat wij het leven noemen.
En zo lang de lichten niet uitgaan, spelen we gewoon verder.
Nou, en voor diegenen die nog nooit van Schrödinger's kat gehoord hebben, die lezen onderstaand artikel maar eens.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Schr%C3%B6dingers_kat
Reactie plaatsen
Reacties