Schoonschrift

"En dan graag nog "gelezen en goedgekeurd" en uw handtekening ,aub"

Mijn hand zweefde boven het papier, mijn brein stuurde signalen naar mijn vingers, maar het resultaat was een kronkelende streep die het midden hield tussen het gekrabbel van een driejarige kleuter en de seismografische registratie van een aardbeving.

"Oei," mompelde ik. "Dat lijkt in de verste verte niet meer op mijn handtekening."

De verpleegster keek op. "Dat komt vaker voor, meneer. Mensen schrijven nauwelijks nog met de hand. Uw krabbel van 10 jaar geleden is waarschijnlijk uw laatste échte handschrift."

En daar had ze een punt. Want wie schrijft er tegenwoordig nog echt? Boodschappenlijstjes? Die staan in de gedeelde app van Mevr willy, waar ik met één klik kan aangeven dat we weer zonder choco zitten. Notities? Mijn telefoon herinnert me eraan wat ik zelf al lang vergeten ben. Zelfs mijn handtekening is niet langer van belang: itsme wil vijf cijfertjes, de bank een vingerafdruk, en bij online aankopen is een flinterdunne veeg met de muis al genoeg om juridisch bindend akkoord te gaan met de kleine lettertjes die ik nooit lees.

Handgeschreven briefjes zijn uitgestorven. Vroeger vond je nog wel eens een romantisch kattebelletje in je jaszak, maar nu krijg je hoogstens een Post-it van de huisarts met een onleesbare diagnose. De laatste fysieke boodschap die ik heb gezien, was een vettig briefje aan de groentenkraam op de Markt: : "Vandaag enkel cash betalingen."
En heel misschien nog eens een kerstkaart.

Waar is de tijd dat je met bloed, zweet en tranen de sierlijke lusjes van de ‘g’ en de ‘l’ perfect tussen die dubbele lijnen moest persen. Schoonschrift noemden ze dat. Een vaardigheid die blijkbaar net zo nutteloos is geworden als het vermogen om een cassettebandje met een potlood terug te spoelen.

Maar je wordt er dommer van. Alsof een chemobrein al niet erg genoeg is . Tenminste,  wetenschappers beweren van wel. Blijkbaar wordt je brein alerter wanneer je met de hand schrijft. Je verwerkt informatie beter, onthoudt meer en denkt creatiever. Studenten die nog met de pen notities maken, zouden slimmer zijn dan hun typende collega’s.
Nou, daar ben ik mooi te laat mee. Mijn hersenen zijn inmiddels zo gewend aan toetsenborden en autocorrect dat ik zelfs op papier de neiging heb om een denkbeeldige backspace in te drukken.

En dan hebben we nog de emotionele kant. Handgeschreven boodschappen zijn warm, authentiek.  Ik herken nog steeds het handschrift van mevr Willy, haar krullerige ‘r’ en haar overdreven onderstreepte ‘niet vergeten’. En geen puntjes op de i, maar een lief hartje .
Maar wat laat ik zelf achter? Een digitale archiefmap met de naam ‘Belangrijke documenten’? Best triest.

Misschien is het tijd om weer te oefenen. Misschien moet ik elke ochtend tien keer mijn naam schrijven, net als vroeger in de lagere school. Maar als ik eerlijk ben, vind ik dat zelfs nu al een heel gedoe.

Ik denk dat ik er gewoon mee moet leren leven.

Mijn handschrift is net als mijn leven : het was ooit netjes, het had ooit vorm, maar het zal nooit meer worden wat het was.