Hier in mijn lichaam,
gevangen in cellen
waar schaduwen woekeren,
onzichtbaar, geniepig,
wacht het, fluistert het,
groeit het hongerig,
zonder gezicht, zonder genade.
Terwijl mijn bloed zijn ronde doet,
glijdt iets donkers door mijn aderen.
Niet gezien, niet gevoeld
tot het zich nestelt als een vloek,
tot het zich deelt als een plaag,
tot het zich verspreidt als een demon in de nacht.
Ik reik naar de rand van mijn lijf,
zoek naar iets tastbaars,
maar het beest zit binnenin.
Het knaagt, het woelt,
het vleit zich tegen mijn botten,
het lacht in het donker,
en het wacht.
Want zelfs als ik slaap,
verstopt in de warmte van mijn vel,
glipt het door mijn dromen,
giftig, onuitwisbaar.
En zelfs jaren later,
als ik denk dat ik vrij ben,
kan het ontwaken,
kan het toeslaan,
kan het mij verslinden.
Ik zit stil,
staar in de diepte van mijn eigen ik.
Hoe de tijd nieuwe angsten brengt,
hoe oude monsters nieuwe gedaanten krijgen,
hoe dit wezen, dit kreng zonder geweten,
zich nestelt, zich vast klauwt,
en slechts één naam draagt:
kanker.
Reactie plaatsen
Reacties