Engelbewaarder

Engelbewaarders.
Ooit waren ze een evidentie. Niet alleen in de kerk, maar ook thuis, boven het bed van kinderen, op de schoorsteenmantel van grootouders, ingekaderd in sierlijke gouden lijstjes. Ze stonden symbool voor bescherming, voor een onzichtbare hand die je tegenhield net voordat je van een stoepje struikelde. Een fluistering in je oor wanneer je op het punt stond een domme beslissing te nemen. Een eeuwige waakzaamheid over wie het leven nog niet begreep, of juist over wie het langzaamaan begon te vergeten.

Maar waar zijn ze nu, die engelen? Ergens onderweg moet het met het vak van engelbewaarder toch misgelopen zijn. Misschien een massale staking in de hemel? Een reorganisatie? Misschien een fusie met een andere afdeling, waardoor het personeelstekort acuut werd? Gewoon overwerkt, ingedeeld op dringender zaken. Misschien hadden ze vroeger minder dossiers te behandelen, en is er nu gewoon te veel gaande in de wereld. Misschien heeft iedereen recht op bescherming, maar is de budgettering in de hemel ook niet meer wat het geweest is.

Toch zijn ze niet helemaal verdwenen. In de slaapkamer van Mr Willy hangt dus zo'n prent, een prent uit een tijd waarin men nog in bescherming geloofde. Een klassieke engelbewaarder, met vleugels als een zomerbries en een uitdrukking van serene zekerheid. Iemand die zijn opdracht serieus nam. Iemand die niet zomaar toekeek terwijl het leven in onomkeerbare richtingen kantelde.

Maar bescherming is een rekbaar begrip. Een kind van een trap redden, ja. Een auto op het laatste moment laten stoppen, natuurlijk.
Maar kanker is geen val van de trap. Geen brandend huis waar je uit moet worden getrokken. Het is een trage inbreker, een die zich eerst stilletjes nestelt in je lichaam, ongemerkt, en pas later zijn ware aard toont. Geen spektakel, geen dramatische redding, alleen een sluipende zekerheid die zich stukje bij beetje vastzet. Wie waakt er over iemand die op een dag ontdekt dat zijn lichaam of zijn geest niet langer doet wat het altijd deed? Wie beschermt degene die plots moet leven met een lot dat onomkeerbaar is? 
Die engelbewaarder naast zijn bed? Nou, die kijkt zwijgend toe.

Maar wie weet,  misschien was hij er toch wel, al die tijd. Misschien had hij zijn vleugels al gespreid, maar niet om het onheil tegen te houden – alleen om een zachte landing mogelijk te maken.

Bescherming betekent niet altijd genezing. Misschien betekent het alleen dat je er nog bent, langer dan je dacht. Dat je een dokter trof die de juiste behandeling koos, dat je lichaam langer standhield dan verwacht. Misschien was er wel een engelbewaarder, ergens, die voorkwam dat het slechter was, erger, sneller. Misschien betekent bescherming niet dat je gevrijwaard blijft van pijn, maar dat je ermee leert leven.

Dus ja, misschien is hij er toch wel, altijd, onzichtbaar, op de achtergrond. Misschien heeft hij al zoveel dingen voorkomen zonder dat Mr Willy het doorhad. Misschien is het een misverstand om te denken dat bescherming betekent dat alles goed komt. Misschien betekent het gewoon dat je niet helemaal alleen bent, al voelt het soms wel zo.

En als dat allemaal maar gewoon een troostend idee is, wat dan nog? Misschien waren ze er ooit echt. Niet alleen voor kinderen, maar ook voor oude knarren zoals Mr Willy. Misschien waakten ze zonder dat iemand het merkte, zorgden ze ervoor dat dingen net iets minder slecht gingen dan ze hadden kunnen gaan. Je weet maar nooit. En op nachten waarin gedachten als dolgedraaide radertjes in zijn hoofd blijven tollen, helpt het om ernaar te kijken. Het tempert de mallemolen.

De engelbewaarder in het kader zegt niets, doet niets. Hij kijkt, zoals hij altijd gekeken heeft.