Toen ik me inschreef voor de Cursus na de dood (voor beginners), dacht ik: Een beetje voorbereid zijn, dat kan nooit geen kwaad. Maar dat ik zó snel reactie zou krijgen, dat had ik toch niet verwacht.
Want daar lag het, midden in de nacht, op mijn bureel – blinkend, zachtjes trillend: een toegangsticket. Er lag een briefje bij: “Toegang verleend – Hemelpoort 3B – Cursuslokaal Zaal 4B, bovenste wolk links.” Blijkbaar had Sint-Pieter mij al geregistreerd nog voor Bpost z’n pantoffels had aangetrokken. Goddelijke logistiek – je kunt er alleen maar bewondering voor hebben.
Mevr willy had – zoals altijd – haar voorzorgen genomen. “Voor het geval dat,” had ze gezegd, terwijl ze in stilte een valiesje klaarmaakte. Proper ondergoed, dikke sokken, een warme trui. “Want op grote hoogte wil dat al eens tochten en koud zijn,” vond ze. En zo vertrok ik dus. Valiesje in de hand, hoofd vol vragen, en maar nét op tijd op het Overgangsperron.
De toegang tot de hemel bleek verrassend banaal – een klein portaal, verborgen achter een krantenwinkel en een bushokje vol graffiti. Alleen zichtbaar voor wie tussen leven en dood bungelt. Meer Harry Potter dan Goddelijke Openbaring.
Een engel met zonnebril en clipboard checkte mijn ticket. “Volg mij. Levende stervelingen mogen hier niet ronddwalen zonder begeleiding.” Via de Stiltegang en de Trap der Aanvaarding bracht ze me naar Zaal 4B, naast café “De Eeuwige Zaligheid”, waar de cappuccino, volgens haar, “hemels” is.
Ik kwam net op tijd. Een hele groep stond al te wachten. De docent arriveerde vlak na mij.
Hij was een kruising tussen een vermoeide kabouter en een gepensioneerde bisschop. Bril, baard, sandalen. Zijn blik: het soort vermoeide mededogen dat enkel mensen uitstralen die al eeuwen moeten uitleggen waarom de dood niet optioneel is.
Hij richtte zich tot de groep: “Welkom, allen. Deze cursus is bedoeld om u rustig te laten landen. U bent hier allen omdat uw aardse bestaan is afgelopen. Dat klinkt zwaar, en dat is het ook – niemand danst fluitend de dood tegemoet, tenzij een enkele losgeslagen clown of een zenboeddhist met overgewicht.”
Hij keek streng de zaal rond, zijn blik bleef fronsend hangen op mij. Eén wenkbrauw ging de hoogte in. “En dan hebben we blijkbaar ook een nieuwsgierige levende. Meneer willy.” Zijn stem was vriendelijk, zijn blik minder. “U hoort hier nog niet. Maar de Grote Baas heeft u uitzonderlijk doorgelaten. Waarom, dat weet alleen Hij. Maar als ge dan tóch gekomen zijt... pak er een stoel bij. Achteraan graag
Les 1: Acceptatie, stond er op het syllabusmapje. Maar de docent begon niet met theorie. Hij sprak zacht, alsof hij zijn sandalen eerst had uitgedaan. “Voor de meesten onder u zal het aanvaardingsproces niet in één les afgehandeld worden. Daarom krijgt ieder van u een persoonlijke zielenzorgengel.”
Hij somde ze op: “Theodoor – scherp van tong, zacht van vleugel. Bernadette – schenkt thee, doet u snikken of snurken met één blik. Raphael – pantomime en poëzie.”
En toen… keek hij weer naar mij. “En meneer willy… U krijgt engel Octavia. Zij is gespecialiseerd in ongewone gevallen, testpubliek, en mensen met… laten we zeggen… ‘parallelle routes naar inzicht’. Ze draagt sneakers onder haar gewaad en spreekt vloeiend sarcasme.”
Hij zuchtte zacht. “Ze heeft zelfs een speciaal notitieboekje voor u: ‘Bijzondere gevallen – onder voorbehoud van wederopstanding’.”
Ik voelde me op dat moment kleiner dan een kruimel hostie op Aswoensdag.
Toen kwam zijn waarschuwing. Zijn blik gleed weer mijn richting uit.
“Laat me duidelijk zijn: wie denkt dat de hemel een plek is om eindeloos te feesten met overvloedige nectar en ambrozijn, raad ik aan om direct af te dalen naar beneden – naar de hel. Daar staan de deuren altijd open voor liederlijkheid, drankgelagen en eeuwig kabaal.” Hij liet een veelzeggende stilte vallen en vervolgde dan met priemende blik: “En wie zich hierboven structureel misdraagt… die krijgt eveneens een enkele reis richting kelderverdieping aangeboden.” Zijn ogen bleven dreigend rusten op mij. “En ja, ik weet wie u bent, meneer willy. Uw… eh… dirty mind is bij het Hemelbestuur welbekend. Er circuleren screenshots. En die geweigerde blogs van u in dat forum daar, … tja.”
Ai.
De groep gniffelde. De docent niet.
Maar het werd nog pijnlijker bij de uitleg over het hemelse puntensysteem.
“Wie op aarde voldoende aflaten heeft verzameld – via morele inspanningen, vrijwilligerswerk, of jarenlang lijdzaam samenzijn met de schoonfamilie – krijgt hier betere accommodatie. Meer uitzicht, zachtere wolken, extra legale privileges zoals plaatselijke teleportatie en directe toegang tot de betere koffiebars en nog veel veel meer."
Hij liet opnieuw een stilte vallen. “Meneer willy…”
Hij zuchtte.
“U hebt, laat ik het zacht uitdrukken, nog ruimte voor groei. Gelukkig zijt ge nog levend. Dat betekent dat ge uw saldo nog kunt aanvullen. En wel als volgt: een beetje meer aandacht voor Mevr willy, minder mopperen bij je huishoudelijke taken, tijdig het vuilnis buitenzetten, en misschien, héél misschien, af en toe luisteren zonder onderbreken. Dat alleen al levert u zes punten per dag op. Zeven als u het met de glimlach doet. Negen als ge er geen blog over schrijft.”
En toen verdween zijn blik weer naar het collectief.
Na afloop wandelde ik stilletjes terug naar mijn wolk. Octavia gaf me een knikje. “Niet slecht voor een eerste keer. Ze hebben je in elk geval nog niet teruggestuurd.”
Maar toen ik uiteindelijk weer thuiskwam – valiesje in de hand, nog altijd een beetje beduusd – stond Mevr willy al op me te wachten. Armen gekruist.
“Jij denkt zeker dat ik niet alles zie? Dat verslag van die cursus is hier allang binnengekomen. Ge hebt daar boven serieus op uw donder gekregen. En terecht. Tijd dat jij hier beneden wat aflaten begint te verzamelen. Bij wijze van begin: jij doet vanavond het eten én de afwas. En morgen, meneertje hemelreiziger, breng jij mij ontbijt op bed. Met thee. Vers. En een bloemetje mag ook.”
Ik knikte gehoorzaam. De hemel mag dan veel beloven… de ware afrekening gebeurt nog altijd gewoon thuis.
Reactie plaatsen
Reacties