Het had even geduurd – blijkbaar nemen ze in de hemel ook Paasvakantie – maar vandaag was het zover: tijd voor misschien wel de moeilijkste les van allemaal.
Les 3: Hemelse etiquette.
Niet dat ik mezelf als barbaar beschouw, maar blijkbaar gelden er in het hiernamaals een pak strikte regels. En ze worden ook nog eens met een zekere striktheid toegepast. Met een snuifje sadisme erbovenop, als je het mij vraagt.
Ik dacht: in de hemel zou het allemaal wat losser zijn. Maar nee hoor. Je komt van het ene streng gereguleerde universum in het andere.
En geloof me: als iemand die weet hoe snel een grapje verkeerd geïnterpreteerd wordt — zéker als het een beetje aangebrand is— dan voelde dit verdacht vertrouwd aan.
Van de regen in de drup, maar dan met vleugels..
Het begon al toen ik aankwam aan zaal 4B. Olivia stond me al op te wachten. Vleugels strak gevouwen, sandalen tikkend op de wolkenvloer, blik op onweer.
“Aha. Onze vrije geest. Wist je dat je vorige week vier keer tegen de richting in bent gewandeld op de Processiewolk?”
Ik knipperde.
“En dat je je koekje met rechts at terwijl je zegen met links werd aangereikt?”
Ik mompelde iets over buikgevoel.
“En dat je je wolk hebt achtergelaten met de kussens naar de verkeerde kant gekeerd? Willy, dat veroorzaakt chaos in de Stiltezones!”
Tja. Welkom dus bij de cursus etiquette.
Onze docente – een voormalige gravin, elegant tot in de punten van haar sandalen – stond al klaar achter haar lessenaar. Ze keek streng over haar parelmoeren brilletje en begon met een stem die zelfs cherubijnen stil kreeg:
"Welkom, engelen in spé. Vandaag leert u zich waardig gedragen tussen de eeuwigheid en het oneindige."
- geen nodeloos kwetsende of agressieve uitlatingen
- geen onwettelijke, bedreigende, lasterlijke, haatdragende, vulgaire, seksueel georiënteerde, obscene, racistische, discriminerende, misleidende of anderszins ongepaste of irrelevante uitlatingen
- Het gebruik van scheld- en vloekwoorden is eveneens verboden
goh, waar had ik dat nog gehoord ?
- geen godslastering, vloeken of sarcastische spreuken richting hogere machten.
- een grappen over St. Pieter, God, Moeder Teresa, de schepping of het functioneren van het hemels administratief apparaat.”
Maar net op dát moment keek ik toevallig opzij naar mijn buurman – een vriendelijke ziel met de uitstraling van een gepensioneerde boekhouder – die zich zichtbaar zat te vervelen.
Ik fluisterde:
“Ken je die mop van die man die in de hemel komt en allemaal grote klokken ziet achter St. Pieter?”
Hij keek op.
“Nee?”
Ik grijnsde.
Een man is gestorven en gaat naar de hemel.
Zodra hij voor de Poort staat, ziet hij ineens allemaal gigantische klokken achter St. Pieter staan. Hij vraagt:
"Wat doen al die klokken hier in hemelsnaam??"
St.Pieter antwoordt:
"Dat zijn de zgn. 'Leugen-klokken'. Iedereen op aarde heeft er eentje. Elke keer dat je liegt, verschuiven de wijzers."
"Aha", zegt de man, "en die klok dan? Die staat op 0.00 uur!"
St. Pieter kijkt welke hij bedoelt.
"Dat is die van Moeder Teresa. De wijzers zijn nooit verschoven, want ze heeft nog nooit gelogen!"
De man staat er versteld van.
"En van wie is die klok?"
St. Pieter zegt: "Dat is de klok van Abraham Lincoln. De wijzers zijn twee keer verschoven, want hij heeft in zijn leven slechts twee keer gelogen."
De man krabt eens aan zijn kin en denkt goed na.
"Waar hangen de klokken van Trump en Vance?"
St. Pieter: "Die hangen in mijn kantoor. Ik gebruik ze als ventilator."
Mijn buurman proestte het uit.
En precies op dat moment voelde ik het: een koude wind. Een vleugelslag. En een stem die klonk als oordeel:
“MR WILLY!”
Olivia stond achter me. Vleugels gespreid. Ogen vlamden van heilige verontwaardiging.
“Wat heb ik gezegd? Geen moppen. Geen satire. Zeker geen politieke insinuaties.”
“Het was maar een mop…”
“Dít is les drie. Hemelse etiquette! En bovendien ben ik hier ook de communitymanager!”
Ze overhandigde me ceremonieel een perkamenten blad:
Officiële waarschuwing – gedrag storend en grensoverschrijdend binnen de context van de zaligen. Herziening status op proef.
Ik knikte schuldbewust. Mijn buurman keek ineens zeer aandachtig naar zijn syllabus. En zelfs de harpiste achterin stopte met tokkelen.
De gravin hervatte de les alsof er niets gebeurd was:
– Vleugels op de rug. Niet op tafel. Niet over stoelen.
– Geen wapperen tijdens gesprekken. Dat blaast hosties van tafel.
– Fluisteren in stiltezones. Behalve bij het koor De Wanklanken der Zaligheid – daar mag je vals én luid.
– Geen selfies met Jezus. Ook niet met Gabriël.
– Selfies met jezelf zijn toegestaan, maar onthoud: ijdelheid blijft een hoofdzonde.
Tot slot kregen we les in hemelse sociale omgang:
"U hoeft niet met iedereen bevriend te zijn, maar een eeuwige glimlach is wenselijk. Zelfs als u uw buurman herkent – diegene die elke zondag om acht uur het gras maaide."
Ik zuchtte. Zachtjes. Zonder vleugels.
Na de les tikte Olivia op mijn schouder. Haar vleugels hingen slap. Haar blik was niet langer scherp, maar… eerder vermoeid.
“Willy.”
“Ja?”
“Ik kreeg net een boodschap door.”
“Van wie?”
“Van St. Pieter.”
“Oei.”
“Hij zei… en ik citeer: ‘Ik moest lachen. Zeg hem dat die mop met die klok eigenlijk best geestig was.’”
“Echt?”
“Ja. Ik snap het ook niet. Maar op bevel van hogerhand: je waarschuwing wordt niet doorgezet. Je status blijft... ‘zalige op proef’.”
“Dus ik mag blijven?”
“Voorlopig. Maar nog één grap over goddelijke ventilatie… en ik zwier je persoonlijk in de Onrustige Zielenzone. Bij de panfluitspelers.”
Ze draaide zich al om, vleugels wapperend.
Ik keek haar na. En fluisterde zachtjes, bijna tegen mezelf:
“Dan had ik misschien toch zuster Klivia aan mijn zijde… en niet de hemelse hoofdmoderator met hartritmestoornissen.”
Ze zei niks meer. Maar ik zweer het: haar linkervleugel trilde. Heel even.
Van ingehouden gegrinnik.
Reactie plaatsen
Reacties