Opgepikt uit een artikel van Duos
2019 zijn ongeveer 13.600 nieuwe gevallen van prostaatkanker vastgesteld (1,6 per 1.000 mannen). Vanaf de leeftijd van 45 jaar tot 80 jaar neemt het aantal nieuwe patiënten met prostaatkanker sterk toe. Vanaf de leeftijd van 80 jaar neemt het aantal nieuwe gevallen van prostaatkanker weer af. Prostaatkanker is de meest voorkomende vorm van kanker bij mannen ouder dan 45 jaar. Van alle mannen die in 2019 kanker kregen, kreeg 22% de diagnose prostaatkanker.
Op 1 januari 2019 waren er ongeveer 86.000 mannen met prostaatkanker (Bron: NKR, cijfers gedownload op 25 februari 2020). Dit komt overeen met 10,0 per 1.000 mannen. Het betreft hier de tienjaarsprevalentie . Dit wil zeggen het aantal mannen dat in de loop van de tien jaar voorafgaand aan de peildatum (1 januari 2019) prostaatkanker heeft gekregen en op de peildatum nog in leven was.
----------
Vroeger, toen mijn haar nog zat waar het hoorde en mijn heupen minder kraakten dan het parket in onze danszaal, gingen de Willy’s dansen. Klassiek dansen, jawel: tango, cha-cha, Engelse wals... Niks Zumba of Hip-hop. Echte dansen, waar je nog moest tellen: één-twee-drie, hup.
En toegegeven: Mr willy had twee linkervoeten. Neen, dat is te vriendelijk — hij had er eigenlijk drie. Maar hij was koppig, en Mevr. willy heeft hem jarenlang op maat leren duwen. Tot het op een dag zowaar klikte. En kijk, wat later stonden we daar, met een lintje op de borst en een heuse trofee in de hand, in de categorie “ouwe knarren- semi beweeglijk”. Niet dat het over de prijzen ging. Het ging over samen zijn, bewegen, lachen, zweten op André Rieu. En over vriendschap.
Want daar, tussen de danspassen en het geploeter, hebben we twee andere koppels leren kennen. Klinkt als een slecht tv-format, maar het werkte. Sindsdien komen we om de zoveel tijd samen. Niet meer om te dansen, nee, die tijd is gepasseerd — onze gewrichten hebben collectief ontslag genomen. Maar we praten, drinken, lachen, en halen herinneringen boven die al lang kreuken vertonen.
En nu komt het. Hou je vast aan je dansschoenen.
Drie mannen. Eén dansgroepje. Eén vriendschap.
De eerste kreeg twintig jaar geleden prostaatkanker. Een vechter, maar hij heeft de strijd uiteindelijk verloren.
De tweede — ondergetekende — leeft nog, schrijft blogjes, wandelt krom maar koppig rond, en probeert z’n lotgenoten op te beuren met zelfspot en onzinnige metaforen. Maar laat ons eerlijk zijn: zijn houdbaarheidsdatum is ook stilaan overschreden. Het stickertje begint los te komen.
En de derde? Die kreeg deze week het verdict: prostaatkanker. Hij wikt en weegt nog wat te doen.. Hormoontherapie? Operatie? Geen van beide klinkt als een feestje met een openingsdans.
Drie mannen. Drie keer prostaatkanker. Volgens de cijfers van DUOS komt prostaatkanker voor bij 1op 100 mannen per jaar. Dat je dan in één vriendengroep drie mannen hebt die allemaal die kutprostaat op hun palmares hebben… is mathematisch gezien een kans van één op het miljoen.
Eén op het miljoen.
Dus weet je wat ik dacht, gisteren, toen ik weer naar het toilet holde met een straaltje als een lekkende tuinslang?
Pff… ik ga meedoen met de Lotto. Blijkbaar zit het mee, tegenwoordig.
Reactie plaatsen
Reacties