Proloog
Vannacht droomde ik dat ik in een NASA-lab werd binnengereden. Een technicus riep:
“We hebben ‘m gevonden! De perfecte maan om te koloniseren!”
Ik probeerde nog te protesteren, maar mijn stem werd gedempt door het gewicht van een steeds boller wordend hoofd.
Een kleine astronaut sprong op mijn wang en plantte er een vlaggetje in.
“One small step for man…” hoorde ik hem roepen,
“…one giant cheek for mankind.”
Het begon, zoals zoveel dingen de laatste tijd, in het ziekenhuis. Volledig neurologisch onderzoek, twee weken geleden.
Het goede nieuws: Mr willy’s bovenkamer was nog prima in orde. Geen achteruitgang vergeleken met twee jaar terug.
Het slechte nieuws: zijn hele hormoonhuishouding lag aan diggelen.
Zijn cortisolgehalte was veel te laag, zei de arts, alsof ze het over een fietszadel had.
En ik moest dat verder bespreken met mijn huisarts – vrij vertaald: zoek het maar zelf uit, meneer.
En zo zat ik dus vandaag tegenover mijn huisarts, die er snel komaf mee maakte:
"We gaan uw prednison verdubbelen, meneer willy. Van 10 naar 20 milligram per dag."
En dus zit ik hier opnieuw met een pilletje méér in de hand en een hoofd vol vragen.
Niet over leven en dood dit keer — dat stadium zijn we al lang voorbij — maar over wat die rotspulletjes nu weer met mijn kop gaan doen. En dan bedoel ik letterlijk: mijn kop.
Want volgens betrouwbare bronnen (lees: forums vol vrouwen in de overgang en mannen met reuma) leidt die hogere dosis steevast tot een vollemaansgezicht.
En nu moet je weten: ik heb nogal een levendige verbeelding.
Geef me een symptoom en ik héb het al — nog voor het begonnen is. Dus wat deed ik?
Ik stapte richting badkamer en bekeek mezelf in de spiegel .
Mijn kaaklijn leek plots wat terughoudender. Mijn wangen lichtjes opbollend, alsof er zich al een wolkje tussen huid en schedel aan het nestelen was.
En dat onderkinnetje… had dat gisteren ook al zo enthousiast gewuifd bij het tandenpoetsen?
Of was mijn hoofd al voorzichtig aan het opstijgen richting baan om de aarde?
Natuurlijk weet ik dat het allemaal mee kan vallen.
Dat ik niet van de ene dag op de andere verander in een volle maan met wandelstok.
En dat het ergste scenario hoogstens wat bolle wangen en een glimmende huid is.
Maar het blijft toch iets raars: dat je voor je gezondheid pillen slikt waar je hoofd als bijwerking van begint te gloeien alsof er een gloeilamp in zit.
En dan stel ik me zo voor dat de buren binnenkort zeggen:
“Amai, wat straalt hij de laatste tijd!”
En dat ze het ook nog letterlijk menen.
Nou, voorlopig blijf ik mezelf nog wel herkennen in de spiegel.
Maar als het écht zover komt, verander ik hier op de site mijn nicknaam:
Mr Luna, aangenaam.