Vandaag, ergens tussen mijn ochtendpilletjes en mijn eerste tas cappuccino door, viel mijn oog op een getalletje waar je normaal alleen mee uitpakt op Fb of X of zoiets.
----100.000------
100.000 x zijn mijn blogs gelezen. Honderdduizend keer dus. En nee, ik heb ze niet allemaal zelf aangeklikt — niet stiekem op ‘refresh’ gedrukt om de teller wat op te krikken
Tijd voor een reflectie, dacht ik zo.
Het staat dus nog altijd haarscherp op mijn netvlies, die ene zin, uitgesproken door een arts met een zachte stem en een beleefde glimlach: Mr willy, u hebt kanker, en het is uitgezaaid.
Iedereen bleef ademen, het verkeer ging door, maar de wereld stond stil. Alsof er ineens een scheur liep door wat daarvoor nog mijn leven heette.
En dan, in die stilte daarna, waarin je met jezelf geen blijf weet en je verward ligt te dolen tussen scans en second opinions, kwam ik hier terecht. Op dit forum. Op zoek naar antwoorden, maar vooral omdat ik even niet meer wist waarheen.
En plots zat ik mee aan de toog van deze digitale stamkroeg. Tussen mensen die het kennen, dat vallen en weer opstaan. Die weten hoe het voelt om je haar te verliezen, je waardigheid te herwinnen, en onderweg soms ook je verstand een beetje kwijt te spelen.
Vanaf mijn eerste post – een voorzichtig “Hallo, ik ben Mr willy, en ik heb ook zo’n tumor in m’n koffer” – werd ik opgenomen alsof ik er altijd al bij hoorde. Geen gezeur, geen medelijden, geen gedoe. Gewoon mensen die zeggen: “Ja, dat kennen we. Kom erbij. Hier is een virtuele knuffel en vertel het maar.”
En weet je? Dat was goud waard.
Hier mocht ik alles kwijt. Mijn angsten. Mijn woede. Mijn verdriet.
Maar er gebeurde nog iets anders. Iets onverwachts.
Ik begon te schrijven.
Net alleen over kanker. Neen, over veel meer. Ook over mijn kleinkind, over mijn eerste liefde, over kringwinkels, over hoe je beer-can-chicken bakt in de achtertuin bij een man genaamd Zweef, over de voordelen van maretak, over de vrijdagse tête-à-tête met Mevr willy.... Over het leven dus.
En vooral over gekke dingen. Dingen die nergens op slaan en tegelijk op alles.
En het werd een reddingsboei.
Want schrijven is voor mij allang geen hobby meer. Het is een levensnoodzaak. Het is ademen met woorden. Als ik een dag niet schrijf, begint het te kriebelen. Als ik een week niet schrijf, word ik lastig. Vraag maar aan Mevr willy.
"Het is hier, op dit forum, dat ik mezelf terugvond — niet in grote woorden, maar als mens tussen andere mensen. Niet omdat ik iets bijzonders schreef, maar omdat jullie lazen. Omdat jullie reageerden. Omdat ik hier, dag na dag, gewoon even kan landen.
Ik heb hier dingen gedeeld die ik in het echte leven niet eens durfde uitspreken. En ik heb hier dingen geschreven waarvan ik achteraf dacht: “Wel, dat had ik beter niet gepost.” Maar dan kwam er weer zo'n reactie van iemand die precies begreep wat ik bedoelde, zonder uitleg, zonder franjes. En ineens voelde ik me opnieuw mens. Niet patiënt. Niet slachtoffer. Gewoon Mr willy.
En daarvoor wil jullie bedanken. Voor de warmte. Voor de erkenning. Voor de schouderklopjes-met-emoji. En ja, voor de humor die ik mag ventileren. Ja, zeker dan.
Want op een plek waar je leert leven met de dood, daar is lachen geen luxe. Het is noodzaak.
Dankzij jullie ben ik nog steeds Mr willy.
En dankzij jullie blijf ik nog even schrijven.
Tot de 200.000.
Of tot ik er geen zinnen meer uit krijg. Maar zelfs dan — dat weet ik zeker — zullen jullie me begrijpen.