Twee maten, twee gewichten — en één lever te kort
Je zult het altijd zien, niet?
Er is ergens in dit land een burgemeester met een lever die er spontaan de brui aan heeft gegeven. En voor de mensen die denken: "Oei, wat tragisch," laat mij dan even het vermoeden opperen dat die lever het niet van het lachen begeven heeft. Neen. Naar mijn persoonlijke overtuiging is die lever verdronken in talloze gin-tonics, de rode wijn en de betere streekbieren, waar de goede man zich als vertegenwoordiger van de gemeenschap met grote toewijding doorheen klauwde.
En dan komt het: heel het land in rep en roer. Europa werd afgezocht. Media stonden in de startblokken. Ministers lieten iets ontvallen. Er werd een taskforce opgericht die klonk als iets uit een actiefilm. De krant de Morgen heeft er drie dagen lang een extra katern aan gewijd, met foto’s van een bezorgde gemeenteraad en de burgemeester zelf in een rolstoel, bedolven onder bloemen en fruitmanden. De titel: "Onze burgervader vecht voor zijn leven."
Pfff.
Zouden ze dat ook doen voor Mr Willy, als mijn lever het morgen laat afweten na dertig jaar brave dienst onder prednison, hormonen en een occasioneel glas rode wijn op vrijdag?
Zou er dan een minister naar het parlement hollen, met trillende lip, om een wetsvoorstel in te dienen waarbij de orgaandonatiewachtlijst spontaan overschreven mag worden wegens 'morele verdienste'?
Of komt er dan een dun briefje van de mutualiteit, met daarop:
"U staat op plaats 862 van 862. Houd er rekening mee dat uw situatie sindsdien is veranderd."
Want ja, wij zijn geen burgemeester. Wij zijn burgers. Gewone burgers. Van die soort die netjes hun belastingen betaalt en op tijd naar hun oncoloog gaat, maar verder vooral stilletjes probeert te leven zonder teveel gedoe.
En dus wegen onze levers net iets minder zwaar. Letterlijk, in het register van Eurotransplant.
Twee maten, twee gewichten. Eén voor de zichtbaren, de zichtbaardrinkers, de prominenten met hun liverlight op standje orkaankracht. En één voor de stille sukkelaars, die hun organen laten kapotmaken door medicijnen in plaats van mojito’s, maar daar verder niet moeilijk over doen.
En als wij dan uiteindelijk geen lever krijgen, omdat het land plots door zijn solidariteit heen is, dan zullen wij gewoon glimlachen. Zoals altijd.
En we zullen zeggen:
"Laat die burgemeester maar eerst. Hij heeft tenslotte ook veel voor de gemeenschap gedaan. Hij heeft lintjes geknipt. En bomen geplant. En hij heeft speeches gehouden op kerstmarkten met glühweinstandjes."
En dan kijken we elkaar even aan, en denken we aan het woordje 'gelijkheid' zoals dat in onze Grondwet staat.
En dan neem ik nog stukje kaas, mét wijn.
En mijn lever..... Pfff, die kan de boom in
