Rechtszaak in de Borstkaszaal
Het volk tegen de tumor: een binnenlichaam vol emotie en bittere galgenhumor
Lichaam Mr willy
In de benauwde borstkaszaal van het Lichaamsgerechtshof vond gisteren een opmerkelijk proces plaats.
De beklaagde, een kwaadaardige prostaattumor met uitzaaiingen tot in het heupbot, moest zich verantwoorden voor verstoring van de algemene lichaamsorde.
Volgens het openbaar immuunsysteem heeft de tumor zich al jaren “ongecontroleerd vermenigvuldigd, essentiële functies gesaboteerd, en moedwillig de lichamelijke én geestelijke stabiliteit van het systeem ondermijnd.”
De tumor zelf pleitte onschuldig en beweerde enkel “de natuurlijke groeikansen te hebben benut waar het immuunsysteem zat te niksen met vakantieverlof.”
De zaal loopt over van spanning
De zitting verliep, zoals te verwachten, chaotisch. Meerdere lichaamsorganen maakten gebruik van hun spreekrecht.
De spieren beschuldigden de tumor van roofbouw.
“We krijgen al maanden amper zuurstof,” foeterde een verzuurde dijspier. “Bij elke stap gaan we op de rem. Joggen? Een farce. Alsof je een marathon loopt met lood in de kuiten en aspirines als ontbijt.”
De longen sloten zich zuchtend aan:
“Elke beweging is een overlevingsstrijd. Hij is een sluwe indringer. Onzichtbaar op maandag, zichtbaar op woensdag, verdwenen op vrijdag. Maar ondertussen zuigt hij alles leeg: kracht, fut, lust... zelfs ons ritme.”
De verdachte neemt het woord
De tumor zelf, glad als een cyste in maatpak van delende cellen, sprak met de kalme logica van een accountant in overdrive.
“Ik bén Willy. Zonder mij geen metabolisch nieuws. Groei is leven. Groei is geen misdaad.”
Het immuunsysteem liet het daar niet bij. De witte bloedcellen namen het woord met trillende membranen:
“We roepen al jaren dat het fout loopt. Maar het commando is doof, en door de chemo zijn onze eenheden gereduceerd tot een handvol vermoeide miliciens met blunt forks. Het is David tegen Goliath, maar dan zonder steen, zonder slinger... en met een blind oog.”
De lymfeklieren eisen het woord
Ook de lymfeklieren vroegen het spreekrecht aan. Ze verschenen collectief, opgezet en nukkig, als een vakbond die al te vaak genegeerd werd.
“We zijn de filters van dit systeem,” klonk het uit de liesregio. “Maar wat moeten we nog zeven als de troep rechtstreeks binnenkomt? We zitten overvol. Hij stuurt cellen die niet te vertrouwen zijn, duister van aard, glibberig van vorm.”
Een andere lymfeklier, afkomstig uit het bekkengebied, brieste:
“We hebben ons verdedigingswerk gedaan! We hebben getrild, gezwollen, gewaarschuwd. Maar de alarmbellen werden genegeerd. We voelen ons niet gehoord. Letterlijk. Wij zíjn de klokkenluiders van dit lichaam!”
Een zijdelingse opmerking van de milt, die opmerkte dat de tumor mogelijk infiltranten onder de witte bloedcellen heeft geplaatst, werd door de rechter als “suggestief en inflammatoir” afgewimpeld. Maar de sfeer was gezet: onrust in het lymfenetwerk.
Het hart getuigt
Een stilte viel over de zaal toen het hart als getuige werd opgeroepen.
"Sinds zijn komst is er onrust in mijn ritme,” verklaarde het orgaan. “Hij maakt alles moeilijker: slapen is lastig, voelen is zeldzaam, hopen is riskant. Ik klop nog, maar ik doe dat met bezorgdheid. Hij leeft in de toekomst. Ik leef per minuut.”
Mr Willy krijgt even het woord
De man in kwestie sprak tenslotte zelf. Zacht. Vermoeid.
“Ik voel me eerder toeschouwer dan partij. Elke keer ik naar het toilet ga, is er crisisberaad. Darmen op scherp, blaas in paniek, prostaat op mute. Slapen is iets dat door pillen wordt besloten. Eten een onderhandeling. En intussen vergadert het hele systeem over mijn lot — zonder mij uit te nodigen voor de agenda."
Het oordeel van de rechter
De rechter, een grijzende frontale hersenkwab met een lang verleden in observatie en twijfel, sloot de zitting met een zucht die door merg en been ging.
“In dit lichaam worden geen levenslange straffen uitgesproken. Hier telt enkel de dag. Maar laat het duidelijk zijn: deze beklaagde handelt tegen de geest van het systeem in. Hij noemt het natuur. Ik noem het ondermijning.”
"Het vonnis wordt uitgesteld. Tot na de volgende scan."
Of, zoals men in het lichaam zegt: uitstel van executie is ook een vonnis.
— HLN Binnenlichaamsverslaggeving, rechtbankcorrespondent: N. Draagkracht