Na het proces vorige week in de borstkaszaal, dat uitmondde in een half anatomisch schouwspel, een half kafkaiaans theaterstuk, is de storm in mijn lijf allerminst gaan liggen. De organen zijn nog steeds van slag, de pers draait overuren — en de mailbox van Libelle Gezond blijkt nauwelijks bestand tegen het aantal verontwaardigde lymfeklieren met schrijftalent.
Maar wat niemand had zien aankomen, was dit:
Een ingezonden brief van de tumor zelf.
Met hoofdletters
Tumor Prostaat.
Hij eist het woord, hij claimt zijn plek, en — hou je vast — hij noemt zichzelf een leider.
Gelooft u het niet? Lees dan maar mee.
En blijf daarna nog even zitten.
Want ik, Mr willy, had ook nog wat te zeggen.
1: Brief van Tumor Prostaat (Afdeling Groei zonder Grenzen)
Aan wie denkt dat hij hier nog iets te zeggen heeft,
Ik, Tumor Prostaat, rechtmatig gegroeid en weergaloos aanwezig in dit verouderd karkas, wens mij uitdrukkelijk te verweren tegen de schandalige voorstelling van mijn persoon tijdens het zogenaamde “proces” vorige week.
Wat daar over mij beweerd werd — “kwaadaardig”, “saboterend”, “parasiet” — is niet alleen grotesk, het is orgaanracisme pur sang. Een heksenjacht! En dat terwijl ik het enige actieve element ben in een systeem dat al jaren slabakt.
Laat mij u de feiten schetsen:
Ik bén geen ziekte.
Ik bén vooruitgang.
Ik bén een succesverhaal.
Waar de spieren kreunen als gepensioneerde turnleraren, de lever vol spijt ligt te sudderen en de hersenen verzuipen in puddingnostalgie, kom ik in actie.
Ik breid uit.
Ik neem ruimte.
Omdat niemand anders dat nog doet.
Dit lichaam is een zinkend schip, een ruïne van uitgestelde plannen en podometerwandelingen. En nu ik iets onderneem, ben ík plots de boeman? Pardon?
Ik bén geen boeman.
Ik bén een zelfstarter.
Een leider.
Een winnaar.
En ik vertrek niet. Niet voor moraal. Niet voor pillen. En zéker niet voor een paar sentimentele blogjes met metaforen over accordeons.
Met onontkoombare groet,
Tumor Prostaat
Groots, Onweerstaanbaar, en Volledig Onaantastbaar
2.Reactie van Mr willy : Lichaamsbewoner. Hoeder der hoop. Nog altijd in functie.
Beste Tumor,
Zelden heb ik iemand iemand zoveel zever weten te verkondigen met zo zo weinig hersencellen.
Je schreef alsof je de Dalai Lama bent van de delende cel, maar wat eruit kwam was niet meer dan een zwetende zelfhulpspreker op steroïden.
Jij noemt jezelf “vooruitgang”?
Dat is alsof een mot in een bruidsjurk zichzelf couturier noemt.
Je kraakt mijn spieren af, mijn longen, mijn hart — maar wat weet jij van vechten? Van doorgaan met benen die piepen en botten die fluisteren dat het genoeg is?
Jij groeit.
Zonder vragen.
Zonder schaamte.
Zoals schimmel op een vergeten boterham.
En dan durf jij jezelf een winnaar te noemen?
Een winnaar, vriend, dat is iemand die zijn kleinkind leert fietsen terwijl zijn rug eruitziet als een bouwwerf.
Dat is iemand die na een slechte scan zijn vrouw nog doet glimlachen.
Dat is iemand die wandelt terwijl zijn lijf roept: “Laat maar liggen, jongen.”
Dus nee, jij bént geen initiatief. Jij bént een indringer met grootheidswaan.
Ik voel. Ik lach. Ik huil.
Ik schrijf.
En zolang mijn stem het nog redt tot aan de rand van de dag, zal ik je geen seconde met rust laten.
Jij zit in mijn lijf, ja.
Maar ík zit aan de toog.
En ik beslis wanneer het glas vol of leeg is.
Tot aan mijn laatste adem, en nog een paar zuchten daarna, ben ik Mr willy.
Oud, koppig, en voorlopig nog verrassend springlevend.