Je hebt mensen die een roman schrijven.
Je hebt mensen die een podcast beginnen over wijn, wandelingen en ochtendmeditatie.
En dan heb je mij, Mr willy.
Die begint een lijfblad. Een lijfblad in de rauwste zin van het woord
Recht uit de onderbuik — letterlijk.
Eentje dat stinkt naar prednison, plast op onregelmatige uren en pas tot leven komt om 03:37 ’s nachts, wanneer de blaas een spoedinterview eist.
Naam van het beestje?
De Prostaatpers.
Slogan?
“Drukt altijd. Ook al komt er niets uit.”
Want ik zit hier al jaren met een tumor die zich gedraagt als een columnist zonder deadline, organen met diva-allures, en een lijf dat dagelijks repeteert voor een tragikomedie zonder regisseur.
Tijd om al die stemmen een plek te geven. Elk orgaan schrijft mee — ook als het krom staat van de krampen, de angst of de koppigheid.
Een platform. Een podium voor het absurde theater dat zich dagelijks afspeelt in dit krakend karkas.
Nou, wees gerust: De Prostaatpers gaat er niet lichtjes over.
Geen Flair voor kankerlijers, geen Libelle met tips voor een betere stoelgang.
Dit is hardcore lijfjournalistiek.
Met rubrieken waar je "u" tegen zegt — als je tenminste nog weet wie “u” is.
Een greep uit wat komen gaat:
Het appel in de darmzaal
Na de borstkaszaak volgt het hoger beroep – in de darmzaal. Daar waar alles eindigt.
De dikke darm zit de zitting voor, de dunne darm is het zenuwachtige neefje met buikgevoel.
De tumor eist herziening, maar de ingewanden zijn nukkig.
De endeldarm sluit zoals altijd alles af — onverbiddelijk.
De nachtplasrubriek
Met wazige foto's, anonieme getuigenissen van de blaas, en een weerbericht van de prostaat:
Kans op druppels. Met onderbrekingen en windstoten.
Een liefdesbrief van de lever
De lever — melancholisch, ondergewaardeerd — schrijft een brief vol heimwee.
Over wijn op vrijdag, kaasfondue op winteravonden, en de tijden dat het leven nog digestief was.
Met een smeekbede: wat minder paracetamol en prednison, als het even kan.
De Vagebond van het heupbot
Een botfragment raakt los en begint een zwerftocht door het lichaam, op zoek naar zin, stabiliteit en een plek waar hij wél nog iets betekent.
Onderweg kruist hij een ontwrichte knie, een nostalgische wervelkolom, en een sarcastische hiel die beweert ooit nog in een tango gezeten te hebben.
Het relaas van de kleine teen
Een ogenschijnlijk onbetekenend lichaamsdeel krijgt een eigen column.
Hij moppert over zijn marginale rol, zijn gebrek aan invloed, en het feit dat hij altijd als eerste tegen de bedrand knalt , terwijl de tumor de spotlights krijgt.
De kleine teen eist zijn moment van glorie. Nu. Of hij stoot zich opnieuw.
Lost en alone
Ingezonden door Tumor Prostaat: het tragische relaas van een kankercel op drift, op zoek naar een warm plekje om zich te nestelen.
“Ik wil geen kwaad. Ik wil gewoon groeien.”
En nog veel, vééél meer
Waarom dit alles
Omdat kanker niet alleen slijt aan je lichaam, maar ook aan je humor.
Omdat een lijf in verval nog altijd een stem heeft.
En omdat ik, Mr willy, al schrijvend de stilte te lijf ga.
Dus hou de blogs in de gaten.
Of beter: hou jezelf in de gaten.
Want voor je het weet, word je geïnterviewd door je eigen urineleider.
Met warme groet (en droog ondergoed),
Mr willy
Hoofdredacteur, lijfjournalist, orgaanfluisteraar